тру́сіць, трушу, трусіш, трусіць; заг. трусі; незак.

Разм.

1. Трэсціся, дрыжаць ад страху, хвалявання, баяцца. Чаго палохацца? Перад кім трусіць? Гартны. / у безас. ужыв. На гэты раз да .. [Валенты] прыйшла добрая карта .. і яго пачынала трусіць усяго. Гарэцкі.

2. каго-што. Трэсці ў час язды па дрогкай дарозе. Да Лісаветы сляпіцаю лез сон .. Каб хоць хутчэй паехаць, воз кідала б на калдобінах і трусіла, дык мо было б не да сну. Сабаленка.

3. каго-што. Трэсці дрэвы, прымушаючы падаць плады. Нехта паспеў узлезці на стары галіністы дуб і трусіў апошнія жалуды. Гамолка. // Трэсці, шукаючы чаго‑н. Немцы трусілі рэчы ў кожным доме, дзе жыў чыгуначны люд. Навуменка.

4. што. Растрасаць што‑н., церушыць. Валасы мае чэша вятрыска і трусіць, А ў халодных травах туды і сюды Валуны на пашы, як белыя гусі, Што гані не гані, а не йдуць да вады. Караткевіч.

5. што. Сыпаць у невялікай колькасці што‑н. сыпкае. Шчыпне [Аўгіня] некалькі драбінак солі і трусіць у страву. Бядуля.

6. (1 і 2 ас. не ўжыв.) Падаць дробнымі кроплямі (пра дождж). Трусіць дробны-дробны дождж, Шушукае па зямлі, прабірае праз світку да зморанага цела. Каваль. І раз-пораз, як праз сіта, трусяць кроплі дажджу. Кандрусевіч.

7. Бегчы трушком. Крокаў праз колькі [Анісім] пачуў, як наперадзе, у лагчыне, забрахаў Гуляй — ён заўсёды трусіў трошкі наперадзе свайго гаспадара. Сачанка. Пасля поўначы, будучы на варце, Гапанюк заўважыў, як хтось у цемры подбегам трусіў да свінарніка. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

character

[ˈkærəktər]

n.

1) хара́ктар -у m.; нату́ра f.

a man of character — чалаве́к з хара́ктарам

a shallow, changeable character — плы́ткі, няста́лы хара́ктар

2) мара́льная сі́ла, самаапанава́насьць, сумле́ннасьць f.

3) рэпута́цыя f.; до́брая рэпута́цыя

4)

ры́са, асаблі́васьць f.

5) пазы́цыя, я́касьць, фу́нкцыя f.

to serve in the character of secretary — выко́нваць фу́нкцыю сакратара́

6) геро́й -я m., ро́ля f.; дзе́йная асо́ба; акто́р -а m., акто́рка f.

7)

а) асо́ба -ы m. & f., індывідуа́льнасьць f.

б) дзіва́к -а́ m., тып -а m.

a bad character — цёмны тып

8) знак -а m., лі́тара, лі́чба f.; гіерогліф -а m.

9) по́чырк -у m.

10) сты́лі дру́ку або́ пісьма́ (напр. кіры́ліца, лаці́нка)

11)

а) характары́стыка f.

б) пісьмо́вая рэкамэ́ндацыя

•

- in character

- out of character

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

благі́

1. плохо́й; нехоро́ший; дурно́й; худо́й; скве́рный;

~го́е надво́р’е — плоха́я (скве́рная) пого́да;

~га́я зямля́ — плоха́я земля́;

б. хара́ктар — плохо́й (скве́рный) хара́ктер;

б. ўплыў — дурно́е влия́ние;

б. ўчы́нак — плохо́й (нехоро́ший) посту́пок;

~га́я ве́стка — плоха́я (нехоро́шая) весть;

б. настро́й — плохо́е (скве́рное) настрое́ние;

б. чалаве́к — плохо́й (нехоро́ший) челове́к;

~го́е сло́ва — плохо́е (худо́е, скве́рное) сло́во;

2. нездоро́вый, боле́зненный;

б. вы́гляд — нездоро́вый (боле́зненный) вид;

б. клі́мат — нездоро́вый кли́мат;

◊ ~го́е во́ка — дурно́й глаз;

на б. кане́ц — на худо́й коне́ц;

~гу́ю траву́ з по́ля вон — посл. худу́ю траву́ с по́ля вон;

не ка́жучы ~го́га сло́ва — погов. а) не говоря́ дурно́го сло́ва; б) не тем будь помя́нут;

лепш б. мір, як до́брая сва́рка — посл. худо́й мир лу́чше до́брой ссо́ры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ца́рства, ‑а, н.

1. Дзяржава, якой кіруе цар. Маскоўскае царства. □ — Ах, — кажа .. [царская дачка], — муж мой нарачоны, зноў ідзе на наша царства вялікае войска. Якімовіч.

2. Праўленне цара (царыцы); цараванне.

3. перан.; чаго або якое. Сфера, вобласць прыроды; свет. Жывёльнае царства. □ Вялікі цяністы, шырока раскінуты па абодва бакі дарогі, .. [сад] стварае цудоўную панараму багатага расліннага царства. «Беларусь». Незлічонае птушынае царства на розныя галасы славіла радасць існавання, першы майскі дзень. Мележ. А ледзь толькі з поўдня ці захаду дыхне цёплы ветрык і ў памякчэўшым паветры закружацца «белыя мухі», мяккім абрусам засцілаючы наваколле, як усё падводнае царства прыходзіць у рух. Матрунёнак. // Месца, дзе пануюць або пераважаюць тыя ці іншыя з’явы; адна з сфер рэчаіснасці. Царства вятроў. □ — Зараз я вас у грыбное царства завязу, — сказаў дзядзька Мікола. Хомчанка. І амаль кожны назаве ў ліку тых, хто назаўсёды застаўся ў памяці, свайго першага бібліятэкара, чалавека, які навучыў нас любіць літаратуру, дапамог пазнаць невычэрпныя духоўныя скарбы, які ўпершыню адкрыў нам чароўныя таямніцы кніжнага царства. «Звязда». Усюды бярвенні — доўгія і кароткія, тоўстыя і тонкія. Штабялямі складзены дошкі. Сапраўднае царства драўніны! В. Вольскі.

•••

Бабскае царства (іран.) — аб пераважнай большасці жанчын дзе‑н.

Вечнае царства — пра рай.

Вянчацца на царства гл. вянчацца.

Мёртвае царства (нар.-паэт.) — пра той, замагільны свет.

Пусціць (адправіць) у царства нябеснае — забіць, застрэліць. [Таццяна:] — Уцякаў, сволач. Пусціла ў царства нябеснае... Навуменка.

Соннае царства — спакой, цішыня, калі ўсе спяць.

Трыдзевятае (трыдзесятае) царства (нар.-паэт.) — вельмі далёкая краіна, зямля.

Царства нябеснае каму — ужываецца пры ўпамінанні нябожчыка як нежаданне яму замагільнага жыцця. Стараста ўздыхнуў. — Добрая жанчына была Хрысціна. Царства ёй нябеснае, — і перахрысціўся. Нізавошта загінула... Шамякін.

Цёмнае царства — сімвал невуцкага, некультурнага, коснага грамадскага асяроддзя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

credit

[ˈkredət]

1.

n.

1) ве́ра f., даве́р -у m.

to give credit to something — даць ве́ры не́чаму, паве́рыць

2) паве́р -у, крэ́дыт -у m.; доўг, даўгу́ m.

3)

а) су́ма, запі́саная на прыбы́так

б) пра́вы бок бухга́льтарскае кні́гі

4) вераго́днасьць f.; до́брая рэпута́цыя, до́брае імя́

a citizen of credit — грамадзя́нін з до́брай рэпута́цыяй

5) прызна́ньне n.

She gets no credit for her work — Яна́ ня ма́е прызна́ньня за сваю́ пра́цу

6) то́е, што прыно́сіць го́нар, пахвалу́

The boy is a credit to his family — Хло́пчык — го́нар яго́нае сям’і

7) залічэ́ньне ку́рсу, залі́к -у m., залі́чаны прадме́т

2.

v.t.

1) дава́ць ве́ры, давяра́ць каму́-чаму́

2) крэдытава́ць

3) заліча́ць ву́чню прадме́т або́ курс

4) прыпі́сваць, прызнава́ць

•

- do credit to

- give a person credit for

- on credit

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

historia

histori|a

ж.

1. гісторыя;

~a powszechna — усеагульная гісторыя;

~a starożytna — старажытная гісторыя;

~a średniowieczna — гісторыя сярэдніх вякоў;

~a nowożytna — новая гісторыя;

~a choroby мед. гісторыя хваробы;

2. гісторыя; аповед; апавяданне;

~e o dzieciach — апавяданні пра дзяцей;

opowiadać ciekawą ~ę — расказваць (апавядаць) цікавую гісторыю;

3. разм. перан. гісторыя, здарэнне; прыгода; выпадак;

przykra ~a — непрыемнае здарэнне;

ładna ~a — добрая гісторыя;

to ci ~a — вось дык гісторыя;

przejść do ~i — увайсці ў гісторыю;

wyprawiać ~e — учыняць скандалы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

наста́віць, ‑стаўлю, ‑ставіш, ‑ставіць; зак.

1. чаго. Паставіць у значнай колькасці. Дома маці наставіла на стол, што толькі мела. Якімовіч. Стагоў сёлета калгас .. наставіў шмат: была добрая трава. Пташнікаў. // Пабудаваць значную колькасць чаго‑н. Замест жа хібарак, панылых цямніц, Наставім прыгожых святліц. Колас.

2. што. Накіраваць на каго‑, што‑н., у бок каго‑, чаго‑н.; нацэліць. Салдат наставіў на.. [маладога чалавека] аўтамат. Чорны. Начальнік паліцыі падышоў і наставіў пісталет упрытык да грудзей. Новікаў.

3. што. Выставіць наперад; выцягнуць. Зося наставіла рукі і адступалася назад. Крапіва.

4. што. Накіраваць на каго‑, што‑н. (позірк, вочы і пад.). Шляхціц наставіў на пана спалоханыя вочы. Бядуля.

5. што. Падняць, зрабіць стаячым (каўнер). Люба схавала сшытак, наставіла каўнер у кажушку і развіталася. Мурашка. [Аўсееў] наставіў каўнер і нерашуча ступіў у змрок ночы. Быкаў. // Падняць, натапырыць насцярожана (вушы, шэрсць і пад.). Конь ірвануў сані ў бок ад Панаса, наставіў палахліва вушы і пабег шпарчэй. Галавач. Хіб наставіў звер калматы. Вітка.

6. што. Разм. Паставіць грэцца (пра самавар). [Марына Паўлаўна:] — Я наставіла самавар — зараз будзе гатоў. Зарэцкі.

7. чаго. Разм. Пабоямі нарабіць (сінякоў, гузакоў). Наставіць сінякоў. □ За выпасы нямала вялося гарачых спрэчак паміж ніўскімі і нізоўскімі начлежнікамі, нямала наставілі адзін аднаму гузакоў. М. Ткачоў.

8. што. Павесіць, надзеўшы на што‑н.; навесіць. Шэмет моўчкі падышоў да варот і пачаў спрабаваць наставіць вароты на крук. Лобан.

•••

Акуляры наставіць каму — падмануць каго‑н., паказаўшы што‑н. у значна лепшым выглядзе, чым ёсць на самай справе.

Наставіць (натапырыць) вушы — пачаць прыслухоўвацца.

Наставіць (навесці) на дарогу — навучыць чаму‑н., дапамагчы ўладкавацца ў жыцці.

Наставіць (навесці) на розум — даць разумную параду, навучыць чаму‑н. добраму.

Наставіць рогі каму — а) здрадзіць мужу; б) стаць палюбоўнікам чыёй‑н. жонкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сакаві́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Які змяшчае шмат соку. Такое высокае і сакавітае кепскае шчаўе расло, што між яго трэба было адшукваць рэдкія і хілыя кусцікі чырвонай канюшыны. Пянкрат. Нясуць калгаснікі на рынак Лясоў багатыя дары: Маліну, зорныя суніцы, Тугіх парэчак шрот буйны. І сакавітыя чарніцы З прыемным водарам лясным. Жычка. // Водарны, духмяны. Нашто тое лета, калі няма жніва, калі на пасецы не раяцца пчолы, не пахнуць у садзе чырванабокія сакавітыя малінаўкі?.. Кулакоўскі. // Апетытны, смачны, не сухі. — Шынкевіч таксама добрая цаца! — падчэпліваючы відэльцам сакавітую бакавіну ліня з каструлі, абурана прадаўжаў Фама Гаўрылавіч. Паслядовіч.

2. перан. Разм. Поўны сіл, здароўя, энергіі (пра чалавека). Перад самай вайной цётка прыязджала да нас у госці з нейкай сакавітай і гладкай рагатухай. Карпюк. // Яркі, свежы, поўны (пра вусны, рот). Смяяліся яе [Гаецкай] сакавітыя вусны, выпешчаныя шчокі — то з’яўляліся, то знікалі сімпатычныя ямачкі на іх. Шамякін. // Прыемны, поўны задавальнення. Паміж двума сакавітымі пацалункамі Сімон пачуў такую лічбу, ад якой яму стала холадна. Самуйлёнак.

3. перан. Каларытны, насычаны спалучэннем яркіх фарбаў. Сакавітыя фарбы пейзажу.

4. перан. Трапны, вобразны (пра мову, словы і пад.). Сварыліся [шляхта] на сакавітай беларускай мове, хоць называлі яе мужыцкай, часта ўстаўляючы словы «пане» — ды так, каб яно гучала праз нос. Пестрак. Калі плытагон выходзіць у сплаў, дарога абяцае яму сустрэчы... Яны то радасныя, з сакавітымі кпінамі і блазенскім рогатам, то гаркава-маўклівыя. Карамазаў.

5. перан. Гучны, звонкі, прыемны (пра гук, голас і пад.). Ад Еўніч і Старыцы яшчэ чулася іх гамонка, а часам і жніўная песня, у якой высока лунаў, ведучы яе, чый-небудзь сакавіты голас. Хадкевіч. Мужчыны смяяліся, і смех самога расказчыка быў такі сакавіты і гучны, што конік, стрыгучы вушамі, нават без пугі пачаў хутчэй перабіраць нагамі. Сіўцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

znak, ~u

м. знак; метка; кляймо;

znak drogowy — дарожны знак;

znak fabryczny — фабрычная марка;

znak rejestracyjny — нумарны знак (аўтамабіля);

znak rozpoznawczy — апазнавальны знак;

znak równości мат. знак роўнасці;

znak po ranie (stłuczeniu) — след ад раны;

dać znak do czego — даць знак (сігнал) да чаго;

dobry (zły) znak — добрая (дрэнная) прымета;

nie dawać ~ów życia — не падаваць прыметаў жыцця;

~i przestankowe — знакі прыпынку;

znak zapytania — пытальны знак;

być (stać) pod ~iem zapytania — быць (заставацца) пад пытаннем;

dawać się we ~i — давацца ў знакі; адчувацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

schíeßen

*

I

1.

vi (auf A, nach D) страля́ць (у каго-н., у што-н.); вайск. тс. ве́сці аго́нь

dirékt ~ — страля́ць прамо́й наво́дкай

das Gewéhr schießt zu weit [zu kurz] — ружжо́ дае́ пералёт [недалёт]

zu kurz ~ — прамахну́цца (тс. перан.)

2.

vt страля́ць (птушку, лася і г.д.)

éine Sálve ~ — дава́ць залп

3.

(sich)

(mit j-m) страля́цца (з кім-н.) (на дуэлі)

II

vi (s)

1) пуска́цца, кі́дацца, накіро́ўвацца, ры́нуцца

ein gúter Gedánke schoss mir durch den Kopf — у мяне́ мільгану́ла до́брая ду́мка

2) ху́тка расці́

in die Höhe ~ — ху́тка расці́ [выраста́ць]; падско́чыць, уско́чыць

◊ etw. ~ lássen* — разм. адмо́віцца ад чаго́-н.

die Zügel ~ lássen* — даць во́лю свайму́ настро́ю [сваі́м пачу́ццям]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)