Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
strzelisty
strzelist|y
1. стральчаты, спічасты;
2. стройны, высокі;
topole ~e — высокія (стройныя) таполі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
szczytny
szczytn|y
1. узвышаны; высокі; высакародны;
~e zadania — высакародныя (узвышаныя) задачы;
2. ганаровы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
elevated
[ˈelɪveɪtɪd]
adj.
1) падня́ты, узьня́ты; высо́кі
2) ве́лічны; узьнёслы (стыль); узвы́шаны (мэ́та)
3) у прыўзьня́тым настро́і; ра́дасны; го́рды, які́ ганары́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
аберто́н
(ням. Oberton)
муз. дадатковы, больш высокітон, які ўзнікае пры гучанні асноўнага тона і надае яму асаблівае адценне або тэмбр (параўн.унтэртон).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
surcharge2[ˈsɜ:tʃɑ:dʒ]v.
1. (on) браць высо́кі пада́так (за што-н.); браць дадатко́вую пла́ту за асабі́стыя паслу́гі
2. перагружа́ць, перапаўня́ць;
Her heart was surcharged with grief. Яе сэрца было перапоўнена горам.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
го́нчы, ‑ая, ‑ае.
Шпаркі ў бегу, прывучаны гнаць звера (пра пароду паляўнічых сабак). Гончы сабака./узнач.наз.го́нчы, ‑ага, м.І пайшлі аднойчы мы На высокі груд З выжламі і гончымі — Паглядзець на цуд.Глебка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расплю́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Плюхаючы, разліць. [Ладуцька:] — [Аляксей Гусак] такі высокі, тоўсты... І ходзіць роўненька — поўную шклянку вады пастаў яму на галаву, не расплюхае.Паслядовіч.Буланы нават не запыніўся перад мастком, адно расплюхаў капытамі рудую ваду.Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кату́рн ’катурн’ (ТСБМ, БРС). Рус.кату́рны ’абутак антычных артыстаў’, укр.кот́урни, польск.koturny, чэш.kothurny, балг.коту́рна і г. д. У бел. мове, магчыма, непасрэднае запазычанне з рус. мовы. У рус. мове слова з’явілася ў канцы XVIII ст. (упершыню адзначаецца ў слоўніку ў 1803–1804 гг.). Паводле Шанскага, 2, К, 360, запазычанне з лац. або грэч. мовы. Параўн. ст.-грэч. назву κόθορνος ’высокі паляўнічы бот’, потым ’высокі абутак трагічных акцёраў’ (адсюль лац.cothurnus ’тс’). Гл. яшчэ Encyklopedie antiky. — Academia, Praha, 1974. с. 313; Lexikon der Antike. — Leipzig, 1979, с. 296–297.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вяршы́ня, ‑і, ж.
1. Самы высокі пункт, верхняя частка чаго‑н. Узысці на вяршыню гары. Вяршыні дубоў. □ Празрыста зялёнымі рабіліся вяршыні бяроз у блізкім парку.Лынькоў.
2.перан. Вышэйшая ступень чаго‑н. Вяршыня творчасці пісьменніка. Вяршыня славы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)