дуэ́ння, ‑і, ж.

Уст. Апякунка, выхавальніца маладой жанчыны-дваранкі ў Іспаніі і некаторых іншых краінах.

[Ісп. duēna.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ху́нта, -ы, ДМ -нце, мн. -ы, хунт і -аў, ж.

1. У Іспаніі і краінах Лацінскай Амерыкі: назва розных аб’яднанняў, груповак, саюзаў.

2. Ваенная рэакцыйная тэрарыстычная групоўка, якая захапіла ўладу і ўстанавіла тэрарыстычную дыкгатуру.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пікадо́р, ‑а, м.

Коннік, удзельнік бою быкоў у Іспаніі, які ўколамі пікі прыводзіць у шаленства быкоў.

[Ісп. picador.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́скі, -аў, адз. баск, -а, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва паўночна-ўсходніх тэрыторый Іспаніі і суседніх паўднёва-заходніх раёнаў Францыі.

|| ж. баско́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. ба́скскі, -ая, -ае.

Баскская мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Сье́ра-Нева́да ж. Siérra Neváda [-v-] f - (горы ў Іспаніі і ЗША)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кары́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Бой тарэадора з быком (масавае відовішча ў Іспаніі і некаторых іншых краінах).

[Ісп. corrida.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пісто́ль ​1, ‑я, м.

Залатая старадаўняя манета ў Іспаніі.

[Фр. pistole.]

пісто́ль ​2, ‑я, м. і пісто́ля, ‑і, ж.

Уст. Пісталет.

[Фр. pistole.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іспа́нцы, ‑аў; адз. іспанец, ‑нца, м.; іспанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. іспанкі, ‑нак; ж.

Народ, асноўнае насельніцтва Іспаніі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фала́нга¹, -і, ДМ -нзе, мн. -і, -ла́нг і -аў, ж.

1. Шчыльна самкнуты баявы строй пяхоты ў старажытных грэкаў.

2. Вялікая абшчына, камуна (у сацыяльным утапічным вучэнні Ш. Фур’е).

3. У Іспаніі: назва фашысцкай партыі.

|| прым. фалангі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гранд, ‑а, М ‑дзе, м.

Спадчыннае званне вышэйшага дваранства ў Іспаніі (адменена ў 1931 г.). // Асоба, якая мела гэта званне.

[Ад лац. grandis — вялікі, важны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)