przycinek
przycin|ek
м. часцей мн.~kі — з’едлівасць; шпількі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
флажо́к, ‑жка, м.
Памянш. да флаг (у 1 знач.); невялікі флаг. Пафарбаваны ў вішнёвы колер, з гірляндамі кветак на кабіне, на кузаве, з флажком на радыятары.. [самазвал] зіхацеў і іскрыўся. Карпаў. // Кавалачак паперы ў выглядзе флага, прымацаваны да шпількі, доўгай ніткі і пад. Флажкі на карце. Ёлачныя флажкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Спры́ха ‘спіца (у колах)’ (Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ), ‘пруток для вязання’ (смарг., шчуч., Сл. ПЗБ), спрых ‘тс’ (Шатал.). З польск. sprycha ‘кол, жэрдзь; спіца ў коле’, якое з ням. Spriess ‘кол, шэст’ і Speiche ‘спіца ў коле’ (гл. Брукнер, 510). Сюды ж, магчыма, спры́хі (sprychy) ‘штукі, жарты’ (Арх. Федар.), параўн. шпількі ‘насмешкі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
haberdashery [ˌhæbəˈdæʃəri] n.
1. BrE, dated начы́нне для шыцця́ (іголкі, шпількі, гузікі і да т.п.)
2. AmE, dated мужчы́нскае адзе́нне
3. галантарэ́я, галантарэ́йны магазі́н
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
taunt2 [tɔ:nt] v.
1. гавары́ць з’е́дліва, падко́лваць, падпуска́ць шпі́лькі
2. зласлі́ва папрака́ць, кі́даць папро́кі;
taunt smb. with cowardice абвінава́чваць каго́-н. у баязлі́васці
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ко́лкость
1. (качество, свойство) калю́часць, -ці ж.; (язвительность) з’е́длівасць, -ці ж.;
2. (колкое слово) шпі́лька, -кі ж.;
говори́ть ко́лкости падпуска́ць шпі́лькі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
павыязджа́ць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак.
1. Выехаць адкуль‑н. — пра ўсіх, многіх. Памешчыкі ў нас распрадалі маёнткі яшчэ да першай сусветнай вайны, павыязджалі ў горад. Карпюк.
2. (1 і 2 ас. мн. не ўжыв.). Разм. Высунуцца, выпасці — пра ўсё, многае. У .. [маці] расплялася з куклы каса і павыязджалі чорныя шпількі. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ciąć się
незак.
1. сячыся; рэзацца;
2. перан. сварыцца; падпускаць шпількі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
прыкало́ць, ‑калю, ‑колеш, ‑коле; зак.
1. што. Прымацаваць што‑н. да чаго‑н. укалоўшы або пры дапамозе шпількі, іголкі і пад. Прыкалоць кветку да валасоў. □ Пасля [салдат] зняў з сваёй пілоткі зорачку, прыкалоў яе хлопцу на кашулю. Гамолка.
2. каго. Забіць або дабіць чым‑н. колючым; закалоць. Прыкалоць кабана. □ Валька, загнаўшы .. [фашыста] ў тупік, прыкалоў штыком. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
przygryźć
зак.
1. прыкусіць; закусіць;
2. komu падпусціць шпількі каму; пад’ялдыкнуць каго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)