хлус -а́m., маню́ка -і m. & f.; ілгу́н -а́m., ілгу́ньня f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
вы́думшчыкмразм
1. erfínderischer Mensch;
2. (хлус, пляткар) Lügner m -s, -; Áufschneider m -s, - (хвалько)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
confounded
[kənˈfaʊndɪd]
adj.
1) зьбянтэ́жаны; разгу́блены
2) агі́дны
He is a confounded liar — Ён агі́дны хлус
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
маню́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑нюцы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Той, хто маніць, хто не кажа праўды; хлус. І чаму ўжо так павялося, што паляўнічых і рыбакоў лічаць страшэннымі фантазёрамі, а часамі нават проста манюкамі?Ляўданскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лгун ілгу́н, род. ілгуна́м., (после гласных) лгун, род. лгуна́м., хлус, род. хлу́са м., маню́ка, -кі м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
notorious[nəʊˈtɔ:riəs]adj. (for) су́мна вядо́мы, праславу́ты, пра яко́га хо́дзіць дрэ́нная сла́ва;
be notorious for smth. сла́віцца чым-н. дрэ́нным/благі́м;
a notorious liar страшэ́нны лгун, хлус, маню́ка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Ма́хціц ’ашуканец, хлус’ (Нас.). Рыфмаванае ўтварэнне да шляхціц ад маха́ць ’хлусіць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мане́й ’хлус, манюка’ (Янк. 1). Да мані́ць ’хлусіць’. Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 36.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Манько ’хлус, падманшчык’ (Шпіл.). Да мані́ць (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 46–47.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Му́тач ’хлус’ (пін., З нар. сл., Шатал.). Да муці́ць (гл.). Аб суфіксе ‑ач гл. Сцяцко, Афікс. наз., 31.