Панегі́рык ’у Старажытнай Грэцыі і Рыме — надмагільная пахавальная прамова, якая ўслаўляе подзвігі памёршага; празмерна хвалебны водзыў аб кім-, чым-н.’ (ТСБМ). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 75), з рус. панеги́рик ’тс’, дзе праз польск. panegiryk з лац. panēgyricus < грэч. πανηγυρικός: πανήγυριθ ’усеагульны народны сход’ (гл. Фасмер, 3, 197).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
алілу́я
(ст.-яўр. hellelū-Jāh = слаўце бога)
хвалебны малітоўны выгук у набажэнствах іудзейскай і хрысціянскай рэлігій.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
pochlebny
pochlebn|y
пахвальны;
wydać ~ą opinię — даць хвалебны (станоўчы) водзыў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
аса́нна
(гр. hosanna, ад ст.-яўр. hōszi ānnā)
хвалебны вокліч у хрысціянскім і іудзейскім богаслужэнні;
спяваць асанну — залішне ўсхваляць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
панегі́рык, ‑а, м.
1. У Старажытнай Грэцыі і Рыме — надмагільная пахавальная прамова, якая ўслаўляе подзвігі памёршага.
2. Празмерна хвалебны водзыў аб кім‑, чым‑н. [Генадзь:] — Яна [Міхаліна] прамову рыхтуе ў гонар завуча. Урачысты панегірык. Шамякін. // Пра літаратурны твор, які з’яўляецца хвалебным водзывам аб кім‑, чым‑н., пахвалой каго‑, чаго‑н. Панегірыкам, напрыклад, можна назваць рэцэнзію, у якой даецца занадта завышаная.. ацэнка таму ці іншаму літаратурнаму твору. А. Макарэвіч.
[Грэч. panēgyrikos (logos) — прамова на ўрачыстым сходзе.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)