у́гра-фі́нскі, -ая, -ае.

Тое, што і фіна-ўгорскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фі́н фі́ны
Р. фі́на фі́наў
Д. фі́ну фі́нам
В. фі́на фі́наў
Т. фі́нам фі́намі
М. фі́не фі́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

финн фін, род. фі́на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фи́нна зоол. фі́на, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фи́нно-уго́рский этнол. фі́на-ўго́рскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Finno-Ugrian

[,fɪnoʊˈju:griən]

1.

adj.

фі́на -вуго́рскі

2.

n.

фі́на -вуго́рская сям’я́ мо́ваў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

финно-у́гры мн., этнол. фі́на-у́гры.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

у́гра-фі́нскі, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і фіна-угорскі. Угра-фінскія мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

финно-угрове́дение лингв. фі́на-ўгразна́ўства, -ва ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фі́ны, -аў, адз. фін, -а, м.

Народ фіна-ўгорскай моўнай групы, які складае асноўнае насельніцтва Фінляндыі.

|| ж. фі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. фі́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)