урачы́, ураку́, урачо́ш, урачо́; урачо́м, урачаце́, ураку́ць; уро́к, -ракла́, -ло́; урачы́; урачо́ны; зак., каго-што і без дап.

Тое, што і сурочыць.

|| незак. урака́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Пустрэ́к ’урок’ (ПСл). Гл. прыстрэл

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паўтары́ць, -тару́, -то́рыш, -то́рыць; -то́раны; зак., што.

1. Сказаць або зрабіць яшчэ раз.

П. сказанае.

П. паездку.

2. Аднавіць у памяці вядомае, завучанае.

П. урок.

|| незак. паўтара́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. паўтарэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зазубры́ць, ‑зубру, ‑зубрыш, ‑зубрыць; зак., што.

Разм. Завучыць, вывучыць што‑н., не разумеючы сэнсу. Зазубрыць урок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засво́іць сов., в разн. знач. усво́ить;

з. звы́чку — усво́ить привы́чку;

з. уро́к — усво́ить уро́к;

з. пажы́ўныя рэ́чывы — усво́ить пита́тельные вещества́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ско́мкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Спяшаючыся, няўдала зрабіць што‑н.; сапсаваць паспешлівасцю. Скомкаць урок. Скомкаць выступленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наканава́нне ср., разг. предопределе́ние, судьба́ ж., урок м., предначерта́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Háusaufgabe

f -, -n ха́тняе зада́нне, уро́к

die ~ áufsagen — адка́зваць уро́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прадме́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да прадмета (у 1, 3 і 6 знач.).

2. Матэрыяльны, фізічны. // Наглядны, заснаваны на канкрэтных фактах. Прадметная агітацыя. □ Прадметная канкрэтнасць паэтычнага мыслення Багдановіча, як правіла, вельмі зямная. Лойка.

•••

Прадметнае шкло (спец.) гл. шкло.

Прадметная сістэма навучання гл. сістэма.

Прадметны урок гл. урок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малява́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. маляваць.

2. Прадмет навучання. Урок малявання.

3. Разм. Тое, што намалявана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)