прадме́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да прадмета (у 1, 3 і 6 знач.).
2. Матэрыяльны, фізічны. // Наглядны, заснаваны на канкрэтных фактах. Прадметная агітацыя. □ Прадметная канкрэтнасць паэтычнага мыслення Багдановіча, як правіла, вельмі зямная. Лойка.
•••
Прадметнае шкло (спец.) гл. шкло.
Прадметная сістэма навучання гл. сістэма.
Прадметны урок гл. урок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
малява́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. маляваць.
2. Прадмет навучання. Урок малявання.
3. Разм. Тое, што намалявана.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зада́ць сов., в разн. знач. зада́ть;
з. уро́к — зада́ть уро́к;
з. ко́рму — зада́ть ко́рму;
з. кло́пату — зада́ть хлопо́т;
з. баль — зада́ть бал
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
хто-ко́львек, каго-кольвек і пад. (гл. хто), займ. неазначальны.
Абл. Хто-небудзь. Заўтра ў мяне адзін урок, падменіць хто-кольвек. Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
давучы́ць, -вучу́, -ву́чыш, -ву́чыць; -ву́чаны; зак.
1. каго-што. Давесці навучанне каго-н. да канца.
Д. сына.
2. што. Вывучыць што-н. поўнасцю або да якой-н. мяжы.
Д. табліцу множання.
Д. урок.
Д. паэму да другога раздзела.
|| незак. даву́чваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
малява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны; незак., каго-што.
1. Адлюстроўваць фарбамі.
М. карціну.
2. Пакрываць фарбай.
М. паркан.
3. перан. Расказваць пра што-н., апісваць што-н.
М. сялянскі быт.
|| зак. намалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны.
|| наз. малява́нне, -я, н.
Урок малявання.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пасрэ́дна
1. нареч. посре́дственно;
адказа́ць уро́к п. — отве́тить уро́к посре́дственно;
2. в знач. сущ., нескл. (отметка) посре́дственно;
атрыма́ць па матэма́тыцы п. — получи́ть по матема́тике посре́дственно
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
павучы́ць сов., в разн. знач. поучи́ть;
п. каго́-не́будзь заме́жнай мо́ве — поучи́ть кого́-л. иностра́нному языку́;
п. уро́к — поучи́ть уро́к;
п. паўго́да дзяце́й — поучи́ть полго́да дете́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
урачы́, ураку, урачэш, урачэ; урачом, урачаце, уракуць; пр. урок, уракла, ‑ло; заг. урачы; зак., каго-што і без дап.
Паводле забабонных уяўленняў — пашкодзіць каму‑, чаму‑н. благім вокам; прынесці няшчасце, хваробу. Хавала [маці] ўсё ад вачэй тваіх сініх, Баялася Усё — каб хаця ты не урок. Тармола. // Разм. Пахваламі, прадказаннем чаго‑н. добрага паклікаць дрэннае. — Так, майго Васільку, каб не ўрачы, усе любяць за яго людскасць, самавітасць. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Наву́ка (ТСБМ, Яруш., Гарэц.), ст.-бел. наука ’навука, сістэма ведаў; вучоба; навучанне; урок, нешта павучальнае; казань, пропаведзь; парада’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 65). Укр., рус. наука, польск., чэш., славац. nauka, в.-луж. nawuka, балг., макед. наука, серб.-харв. наука, славен. nauk ’навучанне, вучэнне, урок, прыклад, папярэджанне’. З *na‑ і ‑uk, гл. вучыць (Фасмер, 3, 49; Махэк₂, 666; спец. адносна ўсходнеславянскага слова гл. Кохман, SOr, 29, 115–120).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)