2) дапуска́ць, упуска́ць (на сустрэчу, прыём і г.д.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
марга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Міжвольна падымаць і апускаць павекі. Мікіта Уласавіч стаяў збоку і толькі часта-часта маргаў.., нібы ў вочы яму трапіла нейкая парушына.Шуцько.Юрка маўчаў, толькі неяк жаласліва маргаў вачыма.Кулакоўскі.
2. Падаваць знак каму‑н. рухам павек, падморгваць. Пан Забжэцкі маргаў [дзецям] з-за стала, ківаў, пагражаў, маўляў: «Я вам пакажу!»Сабаленка.
3.перан. Тое, што і міргаць (у 2 знач.). Лямпачка маргае. Газоўка маргае.
4.перан.Разм.Упускаць зручны момант; зяваць. Лета год корміць: нельга марнавацца, маргаць.Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
versäumen
vt
1) упуска́ць, спазня́цца
den Zug ~ — спазні́цца на цягні́к
ich hábe nichts zu ~ — мне няма́ куды́ спяша́цца
2) прагу́льваць, прапуска́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Марга́ць, моргаць, морга́ць ’міжвольна падымаць і апускаць векі’, ’падморгваць’, ’міргаць, мігцець’, (перан.) ’упускаць зручны момант’ (ТСБМ, ТС; беласт., Сл. ПЗБ), маргаце́ць ’мігацець, ззяць (аб зорках)’ (Сцяшк.), морготі́ты ’дваіцца, мітусіцца ў вачах’ (Клім.), маргану́ць (Яруш.), маргу́нь! ’пра аднаразовае марганне’ (мсцісл., Нар. лекс.), маргу́н, маргу́ха ’хто часта маргае вачыма’, узор у маргухі ’узор, пры разгляданні якога міргаціць у вачах’ (слуц., КЭС). Укр.морга́ти, рус.моргать, польск.mrugać, чэш.mrkati, мар.mrk(ot)ať, в.-луж.měrkotać ’тс’. Роднаснымі да прасл.mъrg‑ati (а пазней mъrk‑) з’яўляюцца літ.mérkti, лат.mirgt ’міргаць, жмурыць’ (Махэк₂, 379), літ.murgai, лат.mùrgi ’трызненне’, літ.mirgė́ti ’мігцець’, mar̃guoti ’тс’, ’пералівацца’, márgas ’стракаты’, лат.mir̂dzêt ’мігацець’ (Фасмер, 2, 652). Няма падстаў лічыць балтызмам палес.морготі́ты (Лаўчутэ, Балтызмы, 48).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
verpássen
vt
1) упуска́ць, прапуска́ць, спазня́цца
den Zug ~ — спазні́цца на цягні́к [по́езд]
2) ме́раць, падганя́ць па ме́рцы (абмундзіраванне)
j-m éine Óhrfeige ~ — даць каму́-н. апляву́ху
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Пуска́ць ’перастаць утрымліваць, дазваляць пайсці, зайсці і пад.’ (Нас., ТСБМ, Бяльк., Варл., ТС), ’кідаць’ (Варл.), пуска́тэ ’адступаць (пра зіму)’ (малар., Нар. лекс., Сіг.); у спалучэннях: пуска́ць ікру ’нераставаць’ (ЛА, 1), пуска́ты рошч ’пачынаць расці, пайсці ў рост’ (Клім.), пуска́ць дзе́раво ’сплаўляць лес’ (навагр., Нар. лекс.), пуска́ць агіта́цыю ’агітаваць’, пуска́ць вайну́ ’пачынаць вайну’ (уздз., Жд. 3), укр.пуска́ти ’выпускаць, адпускаць, упускаць’, рус.пуска́ть ’прапускаць, адпускаць’, дыял.пуска́ть икру́ ’нераставаць’, балг.пу́скам ’вызваляць, дазваляць пайсці, зайсці і пад.’, макед.пуска ’тс’. Лічыцца новаўтварэннем у адносінах да пусці́ць (< *pustiti) у выніку другаснай імперфектывацыі (так ужо Брант, РФВ, 24, 143) па узору лушчы́ць/луска́ць і пад.; рэгулярныя формы: рус.пуща́ть, польск.puszczać, серб.-харв.пу̏штати, славен.púščati, балг.пу́щам, чэш.pouštěti, славац.púšťať, в.-луж.pušćeć, н.-луж.pušciś (< *pustjati). Гл. пусціць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раня́ць ’даваць магчымасць упасці, упускаць; скідаць (пра лісце)’ (ТСБМ), слёзкі раняе (Сержп. Прык.), сьлёзкі роніць (Касп.), рані́ць ’выкідваць, аддаваць’ раніла дзіця, рані́ць душу (ашм., мядз., Сл. ПЗБ), ’губляць, траціць, не шкадаваць’: здоровье своё роню на васъ (Нас.), сюды ж роны́тыса ’аблівацца слязамі’ (Доўн.-Зап., Пін.). Параўн. рус.дыял.рони́ть ’кінуць, даць магчымасць упасці’, укр.рони́ти ’даваць упасці; скідаць’, польск.ronić ’траціць, выкідваць; звяргаць’, ’ліць слёзы’, ’губляць пер’е, рогі, зубы’, ’лускаць зерне’, чэш.roniti (пра слёзы) ’праліваць’, славац.roniť ’цячы, ліцца’, в.-луж.ronić ’губляць, праліваць (слёзы)’, н.-луж.roniś ’тс’, серб.ро̀нити ’даваць нырца’, балг.ро́ня ’аддзяляць, абрываць; праліваць (слёзы)’, макед.рони ’тс’. Імаверна, першасным значэннем прасл.*roniti з’яўлялася ’даць, дазволіць, даць магчымасць упасці’; параўноўваюць з гоц.urrannjan ’паказвацца; узыходзіць (пра сонца)’, ст.-в.-ням.rennan ’прымушаць цячы, хутка бегчы’, грэч.ραίνω ’акрапляю, абсыпаю’ (Фасмер, 3, 501; Шустар-Шэўц, 2, 1235; БЕР, 6, 322).