акупункту́ра

(ад лац. acus = іголка + punctura = укол)

метад лячэння іголкаўколваннем; іголкатэрапія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

За́шчык ’укол’ (Сл. паўн.-зах.; смарг., Нар. словатв.). З польск. zastrzyk ’тс’ (Сл. паўн.-зах., 2, 272).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

камфара́, ‑ы́, ка́мфара і камфо́ра, ‑ы, ж.

Бясколернае пахучае крышталічнае рэчыва, якое ўваходзіць састаўной часткай у эфірныя алеі некаторых раслін або здабываецца сінтэтычна (скарыстоўваецца ў тэхніцы і медыцыне). Укол камфары. □ — На камфару, пакапай у вуха — памагае. Бядуля.

[Грэч. kámphora.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марфі́н м фарм Mórphium n -s;

зрабі́ць уко́л марфі́ну Mórphium sprítzen, éine Mórphiumspritze gében*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пункці́р ’перарывістая прамая лінія’ (ТСБМ). Запазычана з рус. пункти́р ’тс’, што з ням. punktieren < лац. punctāre ’пракалоць, накалоць’ (вытворнае ад лац. punctum ’укол’), гл. пункт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

injection

[ɪnˈdʒekʃən]

n.

1) упы́рскваньне n.; Med. уко́л -у m., ін’е́кцыя f.

2) ва́дкасьць, яка́я ўпы́рскваецца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

żądło

żądł|o

н. джала;

ukłucie ~em — укол джалам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мікратра́ўма

(ад мікра- + траўма)

мед. нязначнае пашкоджанне скуры або слізістай абалонкі (укол, парэз, сіняк, драпіна).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

тушэ́, нескл., н.

Спец.

1. У музыцы — характар, спосаб дакранання (націск, удар) пальцаў выканаўцы пры ігры на фартэпіяна, што ўплывае на афарбоўку і выразнасці, гучання інструмента ў розных выканаўцаў.

2. У спорце — укол (удар) у фехтаванні. // Дотык барца абедзвюма лапаткамі да дывана, які абазначае паражэнне.

[Фр. toucher — чапаць, дакранацца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

inject [ɪnˈdʒekt] v. (into, with)

1. рабі́ць уко́л; упы́рскваць, уво́дзіць

2. дадава́ць, прыўно́сіць;

inject a remark уста́віць заўва́гу

3. укла́дваць (сродкі ў што-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)