Mítbesitz

m -es суме́снае вало́данне, саўлада́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

саймава́нне, ‑я, н.

Разм. іран.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. саймаваць.

2. Сумеснае абмеркаванне якога‑н. пытання; нарада. Пайшлі нарады, саймаванні, кіпела, быццам у віры. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

condominium [ˌkɒndəˈmɪniəm] n. AmE

1. суме́снае домаўлада́нне; кааператы́ўны жылы́ дом, кааператы́ў

2. кватэ́ра ў кааператы́ўным жылы́м до́ме

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

joint​2 [dʒɔɪnt] adj. агу́льны, суме́сны; супо́льны; аб’ядна́ны;

a joint venture суме́снае прадпрые́мства;

joint efforts суме́сныя намага́нні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

саа́ўтарства, ‑а, н.

Сумеснае аўтарства. Ды неўзабаве, менш як праз два гады, Алесь адчуў асалоду творчасці зусім самастойнай, без усякага сааўтарства, без зайздрасці нават да Толі. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Zusámmenleben

n -s суме́снае жыццё; біял. сімбіёз

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сожи́тельство

1. суме́снае жыццё;

2. (половая связь) уст. сужыццё, -цця́ ср.;

3. (половая связь) знахо́джанне ў пазашлю́бнай су́вязі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

параге́незіс

(ад пара- + генезіс)

заканамернае сумеснае знаходжанне ў зямной кары груп мінералаў, звязаных агульнасцю ўмоў утварэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ра́да, -ы, ДМ -дзе, ж.

1. Парада, павучанне, як паступіць, як зрабіць.

Папрасіць рады.

2. Сумеснае абмеркаванне якіх-н. пытанняў; нарада.

Сямейная р.

3. Народны сход, а таксама савет прадстаўнікоў у розныя гістарычныя перыяды ў Беларусі, Украіне, Літве, Польшчы.

Мясцовая р.

Выбарная р.

◊

Рады няма — не хапае сілы, магчымасці справіцца з кім-, чым-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каімпе́рыум

(ад ка- + лац. imperium = улада)

сумеснае панаванне некалькіх дзяржаў над чужой тэрыторыяй, якая атрымлівае асобы міжнародны статус.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)