расту́заць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Тузаючы, пазбавіць належнага выгляду. Цяляты растузалі сноп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ährenbund

n -es, -e сноп

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́малачаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад вымалаціць.

2. у знач. прым. Абмалочаны. Вымалачаны сноп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кулі́сак ’сноп, абмалочаны не да канца’ (Нар. лекс.). Балтызм. Параўн. літ. kūlys ’звязка, сноп доўгай саломы’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 14–15).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

куле́ць, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца ў значэнні дзеясловаў кульнуцца, кульнуць. Крывёю заліўся Жаўнер ля дзвярэй. Кулець за парог і другі, нібы сноп. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Русьня́ ’сноп ільну’ (бешанк., Нар. сл.). Гл. руцня́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кры́цік ’верхні сноп, якім накрываюць бабку’ (Шатал.). Да крыць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ґірле́на ’вялікі сноп абмалочанага жыта’ (Сл. паўн.-зах.). Няясна. Да гірля́нда?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

змару́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., з інф.

Разм. Затрымацца, прыпазніцца; замарудзіць. Колькі гора з .. [Рыгорам] бывае І ў часіну малацьбы. Ці асцё зарэжа ў воку, Ці змарудзіць сноп падаць. Ставер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пры́старанак, ‑нка, м.

Абл. Застаронак. У вачах стаяла чырванабокая малатарня, якая глытала сноп за снапом, апустошвала гумно да самага дна і ўжо дабіралася да апошняга рада ў прыстаранку. Арочка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)