poslugacz

м. слуга; служка; служыцель; прыбіральшчык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Свята́р ‘служка культу’ (Ласт., Стан.). Наватвор ад святы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

астало́п, ‑а, м.

Разм. лаянк. Дурань, ёлупень; бесталковы. Іванок зняважліва трасе галавою. — Я буду пытацца ў гэтага валасатага асталопа! — Пабойся бога, сынок! Што ты гаворыш! Ён жа [бацюшка] служка, божы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касце́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да касцёла, належыць яму. Касцельныя званы. Касцельная вежа. Касцельны служка. □ Кажуць, што даўней гэта быў касцельны дом. Ён памятае яшчэ ўніятаў на Беларусі, царызм, кароткачасовую ўладу немцаў. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рабы́ня ’пазбаўленая правоў, раба’ (ТСБМ). Запазычана з рус. рабы́ня ’тс’, што да ст.-слав. рабыни ’раба, служка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Küster

m -s, - дзяк, дзячо́к, царко́ўны слу́жка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Bedíente

sub m -n, -n уст. слу́жка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

псало́мшчык, ‑а, м.

Ніжэйшы царкоўны служка ў рускай праваслаўнай царкве; дзяк. [Лабановіч:] — У вас тут, выбачайце, большая глуш. — Як так? — здзівіўся Саханюк. — У нас — воласць, грамада: бацюшка, пісар, фельчар, ураднік, псаломшчык, і так збоку людзі часцей даведваюцца. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

servant [ˈsɜ:vənt] n.

1. слуга́; слу́жка; служа́нка; на́йміт; на́ймічка;

keep servants трыма́ць слуг

2. слу́жачы; службо́вец;

a public/civil servant дзяржа́ўны слу́жачы, ура́давы чыно́ўнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Knecht

m -(e)s, -e батра́к, хало́п, па́рабак; слу́жка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)