brüllen

vi

1) раўці́; ры́каць; мы́каць

2) груката́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

snarl​2 [snɑ:l] v.

1. (at) бурча́ць; агрыза́цца; гы́ркаць;

snarl against smth. бурча́ць су́праць чаго́-н.

2. ры́каць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

рыча́ть несов.

1. рыка́ць; (реветь) раўці́; (о собаке) гы́ркаць;

2. перен., разг. гы́ркаць, раўці́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Муму́каць ’рыкаць’ (Корбай, КТС). Ад му‑му‑у! (Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 79).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рыка́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. рыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Ніна ўявіла вёску, ахопленую пажарам, крыкі і галашэнне жанчын, дзікае рыканне жывёлы, і ў яе замерла сэрца. Шчарбатаў. Здалёк, з пожні каля бярэзніку, даносілася рыканне кароў. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

moo

[mu:]

1.

n., moos

ры́каньне, мы́каньне n.; рык -у m.

2.

v.i.

рыка́ць, мы́каць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ryczeć

незак.

1. рыкаць;

2. разм. раўці;

ryczeć ze śmiechu — рагатаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Рык 1 ’роў жывёлы’ (ТСБМ), ст.-бел. рыкание, рыканье (Скар.), руск. рык, польск. ryk, славац. ryk, чэш. ryk, славен. rik, серб.-харв. рик, ри̏ка ’рык’, ’рокат’, ’шум’, балг. рик. Прасл. *rykъ адвербальнае ўтварэнне ад *rykati (> бел. ры́каць) (БЕР, 6, 255).

Рык 2 ’тоўсты брус’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Няясна.

Рык 3 ’вадзяны вол’ (добр.). Утворана безафіксальным спосабам ад ры́каць (гл.), як бай ад ба́яць, чос ад часа́ць (Сцяцко, Афікс. наз., 262–263).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

growl​2 [graʊl] v.

1. рыка́ць, раўці́ (пра жывёл); гы́ркаць (пра сабаку); (таксама перан.)

2. бурча́ць;

He growled out a reply. Ён нешта буркнуў у адказ.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Му́каць 1 (дзіц.) ’рыкаць’, ’мычаць’ (Янк. 2, Інстр. III, Шат., ТС). Гукапераймальнае. Ад му‑у! (Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 79).

Му́каць 2 ’часаць лён на грэбень’ (ТС). Да мы́каць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)