Тро́ска 1 ‘мера палатна ў 100 метак’ (ТС), ст.-бел. троска ‘звязка, нізка’, ‘адзінка колькасці рыбы’ (Ст.-бел. лексікон): уюновъ троску одну (ГСБМ). Параўн. польск. troska ‘тс’: troska junów (Варш. сл.). Відаць, не можа разглядацца асобна ад тро́ска 3 ‘трысціна, кій’ (гл.) у сувязі з тым, што апошнія выкарыстоўваліся ў якасці меры розных матэрыялаў і тавараў.

Троска 2 ‘трэска’ (Мат. Гом., Янк. 2). Да трэ́ска 2 (гл.); аб спарадычнай мене э > о гл. Карскі 1, 170–179.

Тро́ска 3 ‘трысціна, кій’ (шуміл., Сл. ПЗБ). Параўн. укр. тро́стка ‘кій, трысціна ў бёрдзе’, ст.-рус. тростка ‘кій’. Апошняе Фасмер (4, 106) звязвае з рус. треска́, гл., троска 3, трэска, далучаючы сюды чэш. troska ‘абломак, руіна’. Хутчэй да тростка, тросць (гл.), параўн. харв. tr̀ska ‘чарот’, макед. трска ‘тс’, што ўзыходзяць да прасл. *trъstьka < *trъstь (Глухак, 640). Сюды ж назвы раслін тро́ска чаро́тавая ‘трызубка аўсянічная, Graphephorum arundinaceum Asch.’ (Байк. і Некр.), тро́ська, тро́скі ‘трысцянка аўсяніцавая, Scolochloa festucacea Link.’ (Касп.; маг., Кіс.), ст.-бел. тростка ‘назва экзатычнай расліны’ (ГСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

utter

I [ˈʌtər]

adj.

по́ўны, абсалю́тны

utter surprise — по́ўная нечака́насьць

utter ruin — по́ўная руі́на

II [ˈʌtər]

v.t.

1) мо́віць, вымаўля́ць; каза́ць; выка́зваць

the last words he uttered — апо́шнія сло́вы, якія ён вы́мавіў

to utter one’s thoughts — выка́зваць сваю́ ду́мку

2) выкры́кваць

to utter a cry of pain — кры́кнуць ад бо́лю

3) Obsol. выпушча́ць, пуска́ць у абаро́т (падро́бленыя дакумэ́нты, гро́шы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ruin

[ˈru:ɪn]

1.

n.

1) разва́ліна f., руі́ны pl.

The ruins of an ancient castle — Руіны старажы́тнага за́мку

2) згу́ба, загу́ба, пагі́бель f.; упа́дак -ку, заняпа́д -у m.

His enemies planned the duke’s ruin — Во́рагі кня́зя планава́лі яму́ загу́бу

Drinking was his ruin — П’я́нства было́ яго́най згу́бай

3) руі́на f.

The house had gone to ruin — Дом дайшо́ў да ста́ну руі́ны

4) банкру́цтва n.

2.

v.t.

1) даво́дзіць да руі́ны, руйнава́ць; разбура́ць; глумі́ць

2) даво́дзіць да гале́чы, да банкру́цтва

3.

v.i.

руйнава́цца, банкрутава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)