ротозе́й м.; ротозе́йка ж., разг. разя́ва, -вы м. и ж., разява́ка, -кі м. и ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Глазу́н ’разява, разявака’ (Нас.). Гл. гла́зіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ба́кала ’разява’ (Нас.). Паводле Нас., ад ба́чыць ’глядзець’. Няпэўна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Растапша́ ’разява’ (Бяльк.), ’няўмелы, нязграбны’ (віл., Сл. ПЗБ). Гл. расто́па 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Раха́ва ’замарашка, гразнуля’ (Бяльк.). Гл. папярэдняе слова, словаўтварэнне як у разява (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

растеря́ха прост. разява́ка, -кі м. и ж., разя́ва, -вы м. и ж., расця́па, -пы м. и ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тамава́ты, томова́ты ’дурны’ (ТС). Ад ідыш tam ’разява, дурненькі’ (Астравух, Ідыш-бел. сл., 909).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gawk

[gɔk]

1.

n.

недарэ́ка -і m. & f., разя́ва f., разявя́ка, зява́ка -і m. & f.

2.

v.i., informal

бязду́мна ўзіра́цца, вытара́шчвацца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вя́пла ’разява, расцяпа’. Запазычанне з літ. vė́pla ’тс’. Урбуціс, Baltistica, 5 (1), 1969, 53; Непакупны, Праблемы філал., 92.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

панакіда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. чаго. Накідаць многа чаго‑н. Адкінуўшы ботам лупіну, Міша вылаяўся: — От жа разява нейкая! Куды панакідала — проста пад ногі! Карпюк. Бакі .. [ямы] пааб’язджалі, абсунуліся; на дно, дзе блішчыць каламутная, зеленаватая лужына вады, дзеці панакідалі палак, драных чаравікаў, галёшаў... Сачанка.

2. што. Накінуць, уздзець адно за другім усё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)