rozbój, ~oju

rozb|ój

м. разбой;

~ój na gładkiej drodze — разбой сярод белага дня

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

го́лый в разн. знач. го́лы;

го́лые ци́фры го́лыя лі́чбы;

◊

брать го́лыми рука́ми браць го́лымі рука́мі;

гол как соко́л гол як сако́л;

го́лому разбо́й не стра́шен го́ламу разбо́й не стра́шны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

brigandage

[ˈbrɪgəndɪdʒ]

n.

1) разбо́й -ю, бандыты́зм -у m.

2) банды́ты pl.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

łotrostwo

н.

1. подласць;

2. разбой; рабунак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

depredation

[,deprəˈdeɪʃən]

n.

1) разбо́й -ю m., рабу́нак -ку m.

2) спусташэ́ньне n., шко́да f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

predation

[prɪˈdeɪʃən]

n.

1) драпе́жніцтва n. (у зьвяро́ў)

2) разбо́й -ю, рабу́нак -ку m.; спусташэ́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

наси́лие ср.

1. (принудительное воздействие) насі́лле, -лля ср.;

применя́ть наси́лие ужыва́ць насі́лле;

2. (притеснение, беззаконие) гвалт, род. гва́лту м.;

наси́лие и разбо́й гвалт і разбо́й;

следы́ наси́лия на те́ле сляды́ гва́лту на це́ле;

3. (изнасилование) згвалтава́нне, -ння ср., згва́лчанне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Морд, ст.-бел. мордъ ’забойства, разбой’ (XVI ст.) запазычана са ст.-польск. mord, якое з ням. Mord ’тс’ (параўн. гоц. maúrþrjan) (Карскі, Труды, 338; Чартко, Пыт. мовазн. і метод., 118; Булыка, Лекс. запазыч., 41).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разво́й ’свабода, прастор’ (Сцяшк.), ст.-бел. развой ’разгляд, вырашэнне (справы)’ (Ст.-бел. лексікон); рус. дыял. разво́й ’размотка, раскручванне’, польск. rozwój ’развіццё’ і пад. Ад разві́ць (гл. развіцца), як разбой (гл.) ад разбіць; відаць самастойныя ўтварэнні ў славянскіх мовах.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ша́йка, ‑і, ДМ шайцы, ж.

Разм. Група людзей, якія ўчыняюць разбой, злачынствы; банда. Шайка бандытаў. □ Гэта была шайка паліцаяў, якія, баючыся атрымаць належную плату за сваю службу немцам, цяпер туляліся па цёмных кутках. Васілевіч. // Неадабр. Пра кампанію людзей, аб’яднаных агульнымі інтарэсамі, учынкі і паводзіны якіх асуджаюцца грамадскасцю. Шайка жулікаў. □ Поп, земскі начальнік, прыстаў, спраўнік, гэта, брат, — усё адна шайка. Колас.

[Ад латыш. šaika — шмат народу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)