Зрабіцца густым або больш густым. Цеста загусцела. □ Выступіла і загусцела на суках жоўтымі слязамі смала.Каліна.Сонейка грэе, зямля дыміцца пад яго пяшчотай, усюды му ражок загусцеў пад платамі.Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Wáldhorn
n -(e)s, -hörner муз. валто́рна, паляўні́чы ражо́к
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
rogal
м.
1. (від булкі) ражок;
2.перан. раганосец
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
бюгельго́рны
(ням. Bügelhorn, ад фр. bugle = сігнальны ражок + ням. Horn = рог)
сямейства духавых муштучных музычных інструментаў розных памераў і дыяпазону.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
адта́лы, ‑ая, ‑ае.
Які адтаў, падтаў пад уздзеяннем цяпла. Сцежка яшчэ не абсохла, адталая зямля ўгіналася пад нагамі і было мякка ступаць.Пташнікаў.Даніла.. праз адталы ражок шыбы ўбачыў Ларысу.Кулакоўскі.Адразу запахла сырой адталай зямлёй.Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Hörrohr
n -(e)s, -e
1) слыхава́я тру́бка
2) слыхавы́ражо́к
3) мед. стэтаско́п
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Піражок, піражкі́ ’спарыння’ (паст., бярэз., круп., Сл. ПЗБ; Мат. Маг.; карм., рагач., чач., Мат. Гом.; Бяльк.), пірагі, піражок ’тс’ (усх.-бел., ЛА, 2). У выніку семантычнага пераносу паводле падабенства, як і іншыя пераносы лексемы піражкі: брагін. ’каташкі’, ’суквецці на бярозе’ (Шатал.), пры ад’ідэацыі ’ражкі, рожкі’, параўн. ражок, рага́к ’спарыння’ (ЛА, 2, Сл. ПЗБ), якая адыграла вялікае значэнне пры ўтварэнні назвы спарынні.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
bugle
[ˈbju:gəl]1.
n.
1) горн -а m.
bugle call — сыгна́л го́рна
2) паляўні́чы рог, ражо́к -ка́m.
2.
v.
трубі́ць у рог
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
antenna
[ænˈtenə]
n., pl. -tennae[ænˈteni:]
1) Zool., Bot. ву́сік -а m.; ражо́к -ка́m., шчу́пень -я m.
2) Radio, pl. -tennas антэ́на f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
каля́дніца, ‑ы, ж.
Разм. Калядная пара; калядная ноч. Ражок хусткі ўвачавідкі рудзее, бы гэта яна, Наста, тупае не за возам па грэблі, а дома ля чалесніка ў калядніцу.Пташнікаў.Тое, чаго такароўцы пужаліся болей ста год падрад — ад дзядоў да ўнукаў і праўнукаў — насунулася раптам на іх, як воўк на дарозе ў калядніцу на адзінокага падарожніка.Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)