native​2 [ˈneɪtɪv] adj.

1. ро́дны;

native land радзі́ма, ба́цькаўшчына;

native language ро́дная мо́ва;

a native speaker но́сьбіт мо́вы

2. мясцо́вы, тутэ́йшы, карэ́нны;

native flora and fauna мясцо́вая фло́ра і фа́ўна

3. прыро́дны, прыро́джаны;

a native talent прыро́дны/прыро́джаны та́лент

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ко́мік, ‑а, м.

1. Акцёр, які іграе камічныя ролі. Амплуа коміка. // перан. Разм. Пра таго, хто ўмее смяшыць, весяліць другіх. [Студэнт] быў, бадай, прыроджаны комік, бо ўмеў сур’ёзна гаварыць смешныя рэчы. Навуменка.

2. Уст. Аўтар камедыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

born

[bɔrn]

1.

adj.

1) наро́джаны

2) прыро́джаны (тале́нт, паэ́т), прыро́дны

a born poet — прыро́джаны паэ́т

2.

v., p.p. of bear

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

indigenous

[ɪnˈdɪdʒənəs]

adj.

1) тубы́льскі, тузе́мны; мясцо́вы

2) прыро́джаны, прыро́дны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

самабы́тны éigenartig, originéll; úrwüchsig (натуральны, прыроджаны);

самабы́тны та́лент úrwüchsiges Talént;

самабы́тная культу́ра die éigenartige Kultúr

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

наты́ўны

(лац. nativus)

біял. прыроджаны, які захаваў структуру, уласцівую яму ў жывой клетцы (напр. н-ыя бялкі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

прыро́дны

1. natürlich, Natúr-;

прыро́дныя ўмо́вы Natúrbedingungen pl, Natúrverhältnisse pl;

2. (прыроджаны) ángeboren;

прыро́дныя недахо́пы ángeborene Mängel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

імунітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м.

1. Неўспрымальнасць арганізма да заражэння хваробамі. Набыты імунітэт. Прыроджаны імунітэт. // перан. Здольнасць процістаяць чаму‑н. Ідэйны імунітэт. □ Уменне аўтара думаць, бачыць паэтычна служыць добрым імунітэтам супраць дэкларацыі, просталінейных рашэнняў. «ЛіМ».

2. Выключнае права не падпарадкоўвацца некаторым законам, якое даецца пэўным асобам. Дыпламатычны імунітэт.

[Ад лац. imimunitas — вызваленне ад чаго‑н.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

генуі́нны

(лац. genuinus = прыроджаны, першасны)

які належыць да прыроджаных захворванняў і анамалій развіцця арганізма (напр. г-ая эпілепсія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

полідактылі́я

(ад полі- + гр. daktylos = палец)

поўнае або частковае развіццё дадатковых пальцаў на руках або нагах як прыроджаны парок развіцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)