ад’ектыва́цыя
(ад лац. adiectivum = прыметнік)
лінгв. пераход іншых часцін мовы (пераважна дзеепрыметнікаў) у прыметнікі (напр. калючыя ружы).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
qualitative [ˈkwɒlɪtətɪv] adj.
1. я́касны;
quali tative analysis я́касны ана́ліз;
a qualitative adjective ling. я́касны прыме́тнік
2. аўтарытэ́тны;
a qualitative judgement аўтарытэ́тная ду́мка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
дапасава́цца, ‑суецца; незак.
1. Узгадняцца з чым‑н., адпавядаць чаму‑н. Не заўсёды ў рамане паводзіны і ўчынкі героя дапасуюцца да яго характару, адпавядаюць яго псіхалагічнаму партрэту. Хромчанка.
2. Стаяць у аднолькавым родзе, ліку, склоне або асобе з галоўным словам (пра залежнае слова). Прыметнік дапасуецца да назоўніка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
я́касны в разн. знач. ка́чественный;
~ныя адро́зненні — ка́чественные разли́чия;
я. ана́ліз — хим. ка́чественный ана́лиз;
○ я. прыме́тнік — грам. ка́чественное и́мя прилага́тельное
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
odmieniać
незак.
1. змяняць;
2. грам. скланяць (назоўнік, прыметнік і інш.); спрагаць (дзеяслоў)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
прынале́жны, ‑ая, ‑ае.
1. Які належыць да чаго‑н., уваходзіць у склад чаго‑н.; які мае адносіны да чаго‑н. Быць прыналежным да арганізацыі. Людзі, прыналежныя да мастацтва. □ Я сядзеў, і думкі цяклі ў галаве маёй. Думкі аб стагоддзях, якім я .. цяпер быў прыналежны. Караткевіч.
2. У граматыцы — які выражае прыналежнасць да каго‑, чаго‑н. Прыналежны займеннік. Прыналежны прыметнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адно́сны в разн. знач. относи́тельный;
~ная вільго́тнасць — относи́тельная вла́жность;
дабрата́ яго́ ~ная — доброта́ его́ относи́тельная;
○ а. займе́ннік — грам. относи́тельное местоиме́ние;
а. прыме́тнік — относи́тельное прилага́тельное
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
чым¹, злуч.
1. злуч. параўнальны. Ужыв. для сувязі параўнальных сказаў і членаў сказа са значэннем параўнання, супастаўлення, якія паясняюць у галоўным сказе прыслоўе ці прыметнік у форме вышэйшай ступені параўнання.
Лепш ехаць, чым ісці.
Я крыху дужэйшы, чым ты думаеш.
2. злуч. супастаўляльны. Падпарадкоўвае даданыя супастаўляльныя сказы і часткі сказа пры суадносным слове «тым» у галоўным сказе.
Чым хутчэй імчыцца аўтамабіль, тым далей павінны свяціць яго фары.
3. Уваходзіць у склад састаўнога непадзельнага злучніка «перш чым», пры дапамозе якога падпарадкоўваюцца даданыя часавыя сказы.
Перш чым есці, трэба мыць рукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Вячо́ркавы ’вячэрні’ (КТС). Прыметнік ад вячорак (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Дывано́вы, прыметнік ад дыва́н 1 (БРС). Паколькі само слова дыва́н 1 запазычана з польск. мовы, то можна меркаваць, што і прыметнік дывано́вы, які дакладна адпавядае па значэнню і націску польск. dywanowy, таксама запазычанне.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)