adjective

[ˈædʒɪktɪv]

1.

n. Gram.

прыме́тнік -а m.

2.

adj.

1) прыме́тнікавы, ужы́ты як прыме́тнік

2) зале́жны, несамасто́йны

3) Law працэду́рны, дапамо́жны

4) нетрыва́лы, без замацава́льніка (пра фа́рбу)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

participial

[pɑ:rtəˈsɪpiəl]

adj., Gram.

дзеепрыме́тны

a participial adjective (noun) — дзеепрыме́тны прыме́тнік (назо́ўнік)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ка́чественный я́касны;

ка́чественные показа́тели я́касныя пака́зчыкі;

ка́чественный ана́лиз хим. я́касны ана́ліз;

ка́чественное прилага́тельное грам. я́касны прыме́тнік;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

descriptive

[dɪˈskrɪptɪv]

adj.

1) апіса́льны; во́бразны

2) апіса́льны

a descriptive adjective — апіса́льны прыме́тнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

qualitative [ˈkwɒlɪtətɪv] adj.

1. я́касны;

quali tative analysis я́касны ана́ліз;

a qualitative adjective ling. я́касны прыме́тнік

2. аўтарытэ́тны;

a qualitative judgement аўтарытэ́тная ду́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дапасава́цца, ‑суецца; незак.

1. Узгадняцца з чым‑н., адпавядаць чаму‑н. Не заўсёды ў рамане паводзіны і ўчынкі героя дапасуюцца да яго характару, адпавядаюць яго псіхалагічнаму партрэту. Хромчанка.

2. Стаяць у аднолькавым родзе, ліку, склоне або асобе з галоўным словам (пра залежнае слова). Прыметнік дапасуецца да назоўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́касны в разн. знач. ка́чественный;

~ныя адро́зненні — ка́чественные разли́чия;

я. ана́ліз — хим. ка́чественный ана́лиз;

○ я. прыме́тнік — грам. ка́чественное и́мя прилага́тельное

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

odmieniać

незак.

1. змяняць;

2. грам. скланяць (назоўнік, прыметнік і інш.); спрагаць (дзеяслоў)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АМАФО́РМЫ

(ад гама... + лац. forma форма, вонкавы выгляд, абрыс),

словы, якія ў асобных граматычных формах супадаюць гучаннем і напісаннем, але не супадаюць значэннем. Амаформы могуць быць словамі той самай або розных часцін мовы, напр., «горы» (назоўны склон мн. л. назоўніка «гара») і «горы» (месны склон адз. л. назоўніка «гора»), «кліч» (назоўнік) і «кліч» (дзеяслоў загаднага ладу), «вусны» (назоўнік) і «вусны» (прыметнік) і інш.

т. 1, с. 308

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прынале́жны, ‑ая, ‑ае.

1. Які належыць да чаго‑н., уваходзіць у склад чаго‑н.; які мае адносіны да чаго‑н. Быць прыналежным да арганізацыі. Людзі, прыналежныя да мастацтва. □ Я сядзеў, і думкі цяклі ў галаве маёй. Думкі аб стагоддзях, якім я .. цяпер быў прыналежны. Караткевіч.

2. У граматыцы — які выражае прыналежнасць да каго‑, чаго‑н. Прыналежны займеннік. Прыналежны прыметнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)