прыста́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак.

1. каго-што. Паставіць ушчыльную да чаго-н., прыкласці.

П. зэдлік да ложка.

2. каго (што). Прызначыць для догляду, нагляду пры кім-, чым-н.

П. варту да чаго-н.

|| незак. прыстаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыстаўле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апяку́н, апекуна, м.

1. Асоба, якой даручана апека, апякунства. Прызначыць апекуна.

2. перан. Той, хто ахоўвае, абараняе каго‑, што‑н. [Варакса:] — А ты, Міхал, добранькім апекуном выступіў. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыкамандзірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго.

Прызначыць часова ў чыё‑н. распараджэнне для выканання службовых абавязкаў. Партызанскі доктар Вежнавец, немалады ўжо чалавек, папрасіў Леўчыка прыкамандзіраваць .. [Галю] да шпіталя. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замясці́ць, ‑мяшчу, ‑месціш, ‑месціць; зак., каго-што.

1. кім-чым. Паставіць на чыё‑н. месца, замяніць. Замясціць жаночы персанал мужчынскім.

2. Прызначыць каго‑н. на вакантную пасаду. Замясціць вакантныя адзінкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

опе́ка прям., перен. апе́ка, -кі ж.;

роди́тельская опе́ка бацько́ўская апе́ка;

назна́чить опе́ку прызна́чыць апе́ку;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наряди́ть​II сов. (назначить в наряд) прызна́чыць (у нара́д); (послать) пасла́ць, вы́правіць, мног. павыпраўля́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акрэдытава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., каго.

Спец.

1. Упаўнаважыць (упаўнаважваць) каго‑н. на атрыманне грошай або на правядзенне гандлёвых аперацый.

2. Прызначыць (прызначаць) каго‑н. дыпламатычным прадстаўніком пры замежным урадзе.

[Ад лац. accredere — давяраць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tell off

Sport., Milit.

а) адабра́ць, прызна́чыць (для адпра́ўкі на зада́ньне)

б) прабра́ць, абла́яць каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прызна́чаны

1. в разн. знач. назна́ченный;

2. назна́ченный, определённый; предназна́ченный;

3. предназна́ченный, угото́ванный; предопределённый;

1-3 см. прызна́чыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

podyktować

зак.

1. прадыктаваць, падыктаваць;

2. падказаць;

3. прызначыць;

podyktować rzut karny спарт. прызначыць штрафны ўдар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)