Чыгуначная лінія, якая адыходзіць убок ад асноўнай чыгуначнай магістраль Спешна пачалі пракладваць чыгуначную ветку да буравых вышак.Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
unterführen
vt право́дзіць, пракла́дваць (дарогу пад чым-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
тары́ць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак., што.
Пракладваць яздой, хадзьбой (дарогу, шлях і пад.). Тарыць сцяжынку./уперан.ужыв.Шчакаціхін тарыў шырокі шлях для беларускага выяўленчага мастацтва і навукі аб ім.Ліс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
то́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак., што.
Хадзьбой, яздой пракладваць (дарогу, шлях і пад.). А прыгледзішся — і выходзіць: сцежка тая не сцежка, а дарога, бо торыць і брукуе яе народ.Лужанін.Кожны па-свойму ўмудраўся, лаўчыўся. Кожны торыў дарогу з лесу да свайго гумна.Бядуля.//перан.Пракладваць шлях у жыццё, у будучыню. Самі мы шляхі наперад торым.Лойка.Вашы продкі і вы з цемры торылі шлях, Ад якога цяпер больш дарог у жыццё, Чым на небе святых. Занядбаў я касцёл.Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
spúren
vi
1) пракла́дваць лыжнр
2) разм. сле́даваць пры́кладу і́ншых
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Патахці́ць ’упіхнуць’ (шальч., Сл. ПЗБ). Да тахціць ’гаціць, пракладваць дарогу праз балоцістае месца’ (ТСБМ), якое да прасл.patiti — глухога варыянта прасл.batiti/batati ’стукаць, удараць’ (гл. SP, 1, 194; Трубачоў, Эт. сл., 1, 164–165) — з устаўным суфіксам ‑х‑ аднаразавага значэння, параўн. ⁺pataxati.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
weave[wi:v]v.(wove, woven)
1. ткаць; пле́сці; віць;
weave a wayпракла́дваць шлях;
weave a nest віць гняздо́
2. выду́мваць, прыду́мваць;
weave a story выду́мваць раска́з;
weave a plan распрацо́ўваць план
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Межава́ць ’пракладваць межы’, ’быць сумежным’, ’чаргавацца’ (ТСБМ; малар., Выг. дыс.), докш.межава́цца, тураў.межова́цца ’мець агульную мяжу, суседнічаць’ (Сл. ПЗБ, ТС), укр.межува́ти(ся), рус.межева́ть, ст.-рус.межевати ’тс’, в.-луж.mjezować, чэш. старое mezovati ’гранічыць’, балг.межо̀вам ’працую ў талацэ’. Відаць, старое паўн.-слав. утварэнне з суфіксам ‑ova‑ ад мяжа́ (гл.). Сюды ж межавік ’каморнік’ (Бяльк.), якое з рус.межевик ’тс’.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Тра́са ‘лінія на карце ці на зямлі, якая намячае кірунак’, ‘дарога, якая злучае два аб’екты, населеныя пункты’, ‘след трасіруючай кулі, снарада’ (ТСБМ). Праз польскую (trasa) ці рускую (трасса) мовы з нованям.Trásse ‘траса’, якое з франц.tracé ‘тс’ < tracer ‘намячаць, пазначаць калочкамі дарогу’, ‘пракладваць лыжню’, якое ўзыходзіць да нар.-лац.tractiare < tractare < лац.trahere ‘цягнуць’ (Чарных, 2, 258; Голуб-Ліер, 487; SWO, 1980, 772; ЕСУМ, 5, 623; Арол, 4, 96).