плёнчатый

1. пле́вачны; ко́ркавы;

2. плёнчаты; см. плёнка​ 1, 3.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кінаплёнка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Святлоадчувальная плёнка для кіназдымкі, гуказапісу і друкавання кінафільмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

негаты́ўны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да негатыва. Негатыўная плёнка.

негаты́ўны ​2, ‑ая, ‑ае.

Адмоўны. Негатыўныя адносіны. Негатыўная ацэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасіві́раванне, ‑я, н.

Спец. Хімічная апрацоўка металічных вырабаў, пры якой на паверхні ўтвараецца тонкая плёнка вокіслаў, што засцерагае ад карозіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэлафа́н, ‑у, м.

Празрыстая плёнка з віскозы, якая выкарыстоўваецца для ўпакоўкі. Лакіна адкрыла сакваяж, выцягнула загорнутыя ў цэлафан кулі і патрон. Асіпенка.

[Ад слова цэлюлоза і грэч. phanós — светлы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фанагра́ма, ‑ы, ж.

Спец. Тэкст або гукі, запісаныя пры дапамозе фанографа на плёнцы, пласцінцы і пад.; плёнка, пласцінка і пад. з такім запісам.

[Ад грэч. phōnē — гук і gramma — запіс.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фільм, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Твор мастацтва для дэманстрацыі, паказу ў кіно; кінакарціна.

Дакументальны ф.

Прыгодніцкі ф.

2. Тонкая празрыстая плёнка з нанесеным на яе святлоадчувальным слоем, якая ўжываецца для фатаграфічнай і кінематаграфічнай здымкі (спец.).

|| прым. фі́льмавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Zellulóid

n -s

1) цэлуло́ід

2) фільм, плёнка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Плевуці́на, плівуціна, плівуціпачка ’лёгкае адзенне’, ’плеўка’ (Юрч. СНЛ; Юрч. Вытв.), рус. смал. плевутшіа ’тонкая скурка, плёнка’. Да плява} (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

перапо́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Тонкая плёнка, якая з’яўляецца перагародкай ці абалонкай у жывым арганізме. Плавальная перапонка.

•••

Барабанная перапонка — перапонка, якая аддзяляе знешні слыхавы праход ад сярэдняга вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)