тушэ́, нескл., н. (спец.).

1. Характар, спосаб дакранання да клавішаў фартэпіяна пры ігры.

Мяккае т.

Моцнае т.

2. У спорце: укол, удар, нанесены фехтавальшчыкам саперніку ў адпаведнасці з правіламі, а таксама дотык барца абедзвюма лапаткамі да дывана, які абазначае яго паражэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Schláppe

f -, -n пляска́ч, пстры́чка, уда́р; разм. няўда́ча, паражэ́нне

éine ~ erléiden* [bekómmen*] — пацярпе́ць паражэ́нне [няўда́чу, фія́ска]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Níederlage

I

f -, -n

1) склад, дэпо́

2) аддзяле́нне, філія́л, фі́лія

II

f -, -n паражэ́нне, про́йгрыш

éine ~ erléiden* — пацярпе́ць паражэ́нне [права́л]

j-m éine ~ béibringen* [beréiten, zúfügen] — нане́сці паражэ́нне каму́-н.

éine ~ erléiden* — пацярпе́ць паражэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рэва́нш, ‑у, м.

Адплата за паражэнне, няўдачу, пройгрыш і пад., а таксама барацьба з мэтай узяць верх над ранейшым пераможцам. Узяць рэванш.

[Фр. revanche.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

porażka

porażk|a

ж. паражэнне, параза; разгром;

ponieść ~ę — пацярпець паражэнне (паразу)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

аско́лачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да асколка. Асколачная рана. // Які разрываецца на шматлікія асколкі, разлічаны на паражэнне асколкамі. Асколачная граната. Бомба асколачнага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

crushing [ˈkrʌʃɪŋ] adj. скрыша́льны; знішча́льны, зруйнава́льны, разбура́льны;

a crushing defeat ця́жкае паражэ́нне, разгро́м

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

*Патарчка ст.-бел. потарчка, потаржка ’сутычка’ (XVII ст.) запазычана са ст.-польск. potarczka ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 66); потаржка — у выніку кантамінацыі слоў потарчка і поражка ’паражэнне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

repulse​1 [rɪˈpʌls] n. fml адпо́р, адбіццё, адбіва́нне (атакі);

suffer a repulse цярпе́ць паражэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

полінеўры́т

(ад полі- + неўрыт)

паражэнне перыферычных нерваў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)