ваяжо́р, ‑а, м.

Уст.

1. Падарожнік; вандроўнік.

2. Тое, што і коміваяжор.

[Фр. voyageur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зае́здам, прысл.

Разм. Праязджаючы міма, па дарозе; праездам. Я толькі заездам сюды, падарожнік. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wędrowiec

м. вандроўнік, падарожнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

globtroter

м. падарожнік, вандроўнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Іваноў К. (падарожнік) 3/264

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

voyager [ˈvɔɪɪdʒə] n. dated or lit. марапла́ўца; падаро́жнік; пасажы́р (на самалёце, судне)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

voyager

[ˈvɔɪɪdʒər]

n.

падаро́жнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пу́тник падаро́жны, -нага м., падаро́жнік, -ка м.; (странник) вандро́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

traveller [ˈtrævələ] n.

1. падаро́жнік; падаро́жніца; вандро́ўнік; вандро́ўніца

2. каміваяжо́р

♦

a traveller’s tales невераго́дныя ба́йкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

марапла́вец, ‑лаўца, м.

Падарожнік, вандроўнік па морах; мараход. Мараплаўцы, мабыць, ніколі не крыўдзілі пералётных птушак, калі тыя шукалі ратунку на іх караблях. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)