о́бер-

1. Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае старшынства ў пасадзе, чыне, напрыклад: обер-яфрэйтар, обер-майстар.

2. Разм. Першая састаўная частка складаных слоў, якія абазначаюць найбольшую наяўнасць адмоўных якасцей, напрыклад: обер-бандыт.

[Ням. Ober — галоўны, старшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́бер-офице́рский о́бер-афіцэ́рскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-афіцэ́рскі о́бер-офице́рский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-афіцэ́р м. о́бер-офице́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-бургамі́стр м. о́бер-бургоми́стр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-інтэнда́нт м. о́бер-интенда́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-канду́ктар м. о́бер-конду́ктор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-лейтэна́нт м. о́бер-лейтена́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-пракуро́р м. о́бер-прокуро́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́бер-яфрэ́йтар м. о́бер-ефре́йтор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)