дзіку́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек.

2. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек, які пазбягае людзей (разм.).

|| ж. дзіку́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. дзіку́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адзічэ́лы

1. (дзікі) verwíldert;

2. (нелюдзімы) ménschenscheu

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

необщи́тельный нетавары́скі; (некомпанейский) некампане́йскі; (неразговорчивый) негаваркі́; (замкнутый) за́мкнуты, замкнёны; (нелюдимый) нелюдзі́мы, дзіклі́вы; (угрюмый) пану́ры.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няўжы́ўлівы няўжы́ўчывы hfpv únverträglich; úngesellig (нелюдзімы); zänkisch (сварлівы)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бурук ’нелюдзімы чалавек’(Яўс.). Як і шмат іншых экспрэсіўных слоў, не вельмі яснага паходжання. Магчыма, да буры́ць (гл.). Параўн. рус. дыял. бури́ть ’лаяць’. Не выключаецца таксама сувязь з біру́к ’воўк’ (гл.), рус. бирю́к ’тс’, якое пераносна ўжываецца і ў значэнні ’нелюдзімы чалавек’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

калю́чы, -ая, -ае.

1. Які мае калючкі, з калючкамі.

К. дрот.

Калючая ружа.

2. Які колецца, робіць уколы.

Калючая барада.

К. ржэўнік.

3. перан. Са злой насмешкай, нядобры.

Калючае слова.

К. позірк.

4. перан. Які непрыхільна, недаверліва ставіцца да ўсяго; нелюдзімы, злосны (пра чалавека).

|| наз. калю́часць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мармо́ль м. (нелюдзімы чалавек) ménschenscheuer [úngeselliger] Mensch, Gríesgram m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ваўкава́ты

1. (падобны да ваўка) wólfsähnlich;

2. (нелюдзімы) mürrisch, verdríeßlich;

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

здзічэ́лы

1. (дзікі) verwíldert;

2. перан. (нелюдзімы) ménschenscheu, úngesellig, schüchtern

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Сурдула́к ’нелюдзімы чалавек’, сурдула́чыцца ’ухіляцца ад людзей’ (Яўс.). Няясна. Відаць, да сурдо́лле, гл. сурада.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)