міга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. Хутка паднімаць і апускаць павекі.

М. вачамі.

2. Падаваць знак рухам павек.

М. сябру.

3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан. Свяціцца слабым, няроўным святлом.

Зорка мігае.

4. перан. Хутка праносіцца перад вачамі, мільгаць.

Мігаюць машыны.

|| аднакр. мігну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. міга́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адмільга́ць, ‑ае; зак.

1. Скончыць, перастаць мільгаць. Адмільгалі прыдарожныя прысады.

2. перан. Прайсці, змяніцца (пра час, гады і пад.). [Хор:] Дзесяць год, школьных год адмільгалі, І расстацца нам час настае. Бачыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Вяртуха́ць, віртуха́ць ’мільгаць’, віртуха́ньня ’мітусня’ (Яўс.). Да вярту́ха (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

shimmer

[ˈʃɪmər]

1.

v.i.

мільга́ць, мірга́ць, мільгаце́ць, мігаце́ць, мігце́ць; зіхаце́ць

2.

n.

мігаце́ньне, мігце́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Мялька́цца, мелькицца ’трапятаць’. (ТС), мялькаць ’мільгаць’ (Ян.). З рус. мелъкать ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мелькену́ць ’мільгануць’, ’хутка есці’ (ТС). З укр. мелькну́ти, якое з мелька́ти ’мільгаць’. Гл. мялька́цца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Во́бмельгам, вобмільгам — прысл. ’хутка, у імгненне вока’ (КТС). Да мільгаць. Першапачаткова тв. скл. назоўніка *вобмельг.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кумільго́м ’хутка’ (Сцяшк. Сл., Яўс., Бяльк., Гарэц., Нар. сл.). Кантамінацыя кулём (гл.) і мільгаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мігце́цца, ‑ціцца; незак.

1. Блішчаць няроўным святлом. Малюся я гэтаму сонцу на небе І зоркам, што ночкай мігцяцца. Купала.

2. Няясна віднецца, мільгаць. Праз туман бялесы Выплываюць дні рашучых бур... Зіхацяць у іх агні Загэсу І мігціцца блізкі Асінбуд... Таўбін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мігце́ць

1. гл. мігацець;

2. (хутка праносіцца, мільгаць) vorbéisausen vi (s);

мігце́ць пе́рад вача́мі an den Áugen vorbéiziehen* [vorbéijagen]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)