нра́вственный мара́льны; (духовный) духо́ўны;

нра́вственный крите́рий мара́льны крытэ́рый;

нра́вственный челове́к мара́льны чалаве́к;

нра́вственный посту́пок мара́льны ўчы́нак;

нра́вственное удовлетворе́ние мара́льнае задавальне́нне;

нра́вственный подъём мара́льны (духо́ўны) узды́м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

иде́йно-нра́вственный ідэ́йна-мара́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апляву́ха, -і, ДМ -ву́се, мн. -і, -ву́х, ж. (разм., груб.).

1. Удар далонню па шчацэ.

Даць аплявуху.

2. перан. Знявага, маральны ўдар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

morale [məˈrɑ:l] n. мара́льны стан; баявы́ дух (войска);

boost/raise/improve morale узніма́ць/паляпша́ць мара́льны стан, баявы́ дух

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

банкру́т, -а, М -кру́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Збяднелы неплацежаздольны даўжнік.

2. перан. Той, хто пацярпеў поўную няўдачу, крах у ажыццяўленні чаго-н.

Маральны б.

|| прым. банкру́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мікраклі́мат, -у, М -маце, м.

1. Асаблівасці клімату на невялікім участку зямной паверхні.

2. перан. Узаемаадносіны, умовы працы ў невялікім калектыве, сям’і.

Маральны м.

|| прым. мікракліматы́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́дэкс, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Сістэматызаваны звод законаў.

Грамадзянскі к.

2. перан., чаго або які. Сукупнасць асноўных правіл, прынцыпаў, поглядаў.

Маральны к.

3. Старадаўні рукапіс у пераплёце (спец.).

Пергаментны к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

degradation [ˌdegrəˈdeɪʃn] n.

1. дэграда́цыя, заняпа́д (маральны)

2. archaic паніжэ́нне, разжа́лаванне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

éthisch

a эты́чны, мара́льны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

індывідуалі́зм, -у, м.

1. Імкненне да яркага праяўлення незалежнасці сваёй асобы, а таксама паводзіны, у якіх праяўляецца гэта імкненне.

2. Маральны прынцып, які ставіць інтарэсы адной асобы вышэй за інтарэсы грамадства.

|| прым. індывідуалісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)