и́нок церк., уст. мана́х, -ха м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мніх, ‑а, м.

Уст. Манах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарне́ц, ‑няца, м.

Уст. Манах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схі́мнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Манах, які прыняў схіму.

|| ж. схі́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. схі́мніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іерадыя́кан, ‑а, м.

Манах у сане дыякана.

[Грэч. hierodiakonos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іерамана́х, ‑а, м.

Манах у сане свяшчэнніка.

[Грэч. hieromonachos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схі́мнік, ‑а, м.

Манах, які прыняў схіму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расстры́га, -і, ДМ -у, мн. -і, -ры́г і -аў, м.

Служыцель рэлігійнага культу, пазбаўлены царкоўнага сану, або манах, пазбаўлены манаства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Мауро фра (манах) 11/225

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ке́лар, ‑а, м.

Манах, які ведае гаспадаркай манастыра; эканом.

[Ад лац. cellarius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)