ке́сар, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Манарх, уладар [славянская перадача старажытнарымскага імя Цэзар].

◊

Кесару — кесарава! — няхай той, каму належыць права кіраваць, карыстаецца гэтым правам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самадзе́ржац, ‑жца, м.

Неабмежаваны ў сваёй уладзе самадзяржаўны правіцель; манарх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пама́заннік, ‑а, м.

Манарх, над якім учынілі абрад памазання на царства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́сар, ‑а, м.

1. Тытул старажытнарымскіх імператараў; цэзар.

2. Уст. Манарх, уладар.

[Грэч. káiser ад лац. caesar — ад імя Юлія Цэзара.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэ́зар, ‑а, м.

1. Тытул старажытнарымскіх імператараў; кесар.

2. Уст. Манарх, уладар.

[Ад імя Юлія Цэзара (100–44 гг. да н. э.), лац. Caesar.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтакра́т, ‑а, М ‑раце, м.

Кніжн. Высокапастаўленая асоба з неабмежаванай уладай; манарх, самадзержац.

[Грэч. autokratēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

monarcha

м. манарх

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Monárch

m -en, -en мана́рх, самаўла́дца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

monarch

[ˈmɑ:nərk]

n.

мана́рх -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sovereign​1 [ˈsɒvrɪn] n.

1. fml мана́рх; суверэ́н; праві́цель, валада́р

2. саверэ́н (залатая манета = 1 фунту стэрлінгаў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)