gładzić

незак.

1. выраўноўваць; паліраваць;

2. гладзіць, лашчыць;

gładzić kogo po głowie — лашчыць каго па галаве

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пала́шчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑шчыць; зак., каго-што.

Лашчыць некаторы час. Ваўчок сыйшаў з хаты, палашчыў калматага шэрага сабаку на ланцугу.. і пакрочыў галоўнай вуліцай.. у МТС. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

liebkósen

['lp-]

неаддз. vt пе́сціць, ла́шчыць, мілава́ць, галу́біць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

fondle

[ˈfɑ:ndəl]

v.

1) пе́сьціць, лашчыць

2) пе́сьціцца з кім

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Лушчэнік ’пястун’ (шчуч., Сцяшк. Сл.). Відавочна, скарочаная форма з польск. łuszczybochenek ’дармаед, гультай’ (Слаўскі, 5, 367), пры ад’ідэацыі лашчыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лаго́дны (дабрадушны, ласкавы) zärtlich, fréundlich; liebkósend (які лашчыць); ángenehm (прыемны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ласка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што і без дап.

Тое, што і лашчыць. Не, няма другой такой краіны, Дзе б шырэй пралеглі пуцявіны, Дзе б так ветла далі Вабілі, ласкалі! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Лю́ліць, пін. люлі́ты ’лашчыць, любіць’ (Булг.), люля́ны ’дагледжаны’ (гродз., Сцяшк. Сл.). У выніку семантычнага пераносу ў лексемы люля́ць ’калыхаць’ > ’клапаціцца’ > ’лашчыцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лаго́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; незак.

Разм.

1. каго-што. Лашчыць; прывабліваць. Была ранняя вясна, і сонца шчодра лагодзіла і ўгравала зямлю. Гроднеў. Той дом лагодзіць наша вока. Броўка.

2. каму. Дагаджаць, паддобрывацца. Лагодзіць старэйшаму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

snuggle

[ˈsnʌgəl]

1.

v.i.

тулі́цца, прытуля́цца; ла́шчыцца

2.

v.t.

тулі́ць, прытуля́ць, ла́шчыць (дзіця́тка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)