мину́вшее ср., сущ. міну́лае, -лага ср., міну́ўшчына, -ны ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вольноопределя́ющийся сущ., воен., ист. вальнапі́саны, -нага м., вольнаслужы́лы, -лага м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лаглі́нь
(гал. loglijn)
тонкі карабельны трос (лінь), які злучае паплавок простага лага1 1 са шпулькай.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
нямі́лы
1. прил. неми́лый;
2. в знач. сущ. неми́лый;
пайсці́ за́муж за ~лага — пойти́ за́муж за неми́лого
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ле́га 1 ’сцёс унізе бервяна, для таго каб яно добра ляжала’ (Інстр. 2), каш. lėga ’рад снапоў у застаронку’, славен. lę́ga ’ляжанне’, ’палажэнне’, ’слой, рад’, ’бэлька, кансоль’. Параўн. таксама ст.-польск. leg ’месца для ляжання’, каш. lega ’логвішча’, lėga ’месца, дзе палегла збожжа’, серб.-харв. ли̏јег, ле̑г ’лежыва’. Прасл. leg‑a < leg‑ti, lěgati ’легчы, лажыцца’ (Слаўскі, 4, 109). Параўн. таксама лёжка 2, лежа (гл.).
Ле́га 2 ’часовая падкладка, апора пад што-небудзь у форме нятоўстага бервяна, жэрдкі, лага’. Узнікла ў выніку кантамінацыі лексем лага і легар.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пре́жнее сущ. ране́йшае, -шага ср.; (былое) было́е, -ло́га ср.; (минувшее) міну́лае, -лага ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
проти́вное сущ. проціле́глае, -лага ср.; адваро́тнае, -нага ср.;
доказа́тельство от проти́вного до́каз ад проціле́глага.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
неми́лый разг.
1. прил. нямі́лы; (нелюбимый) нялю́бы;
2. сущ. нялю́бы, -бага м., нямі́лы, -лага м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́здоровевший
1. прич. які́ (што) ачуня́ў; які́ (што) папра́віўся; см. вы́здороветь;
2. сущ. ачуня́лы, -лага м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ілжа́ ’няпраўда, выдумка, хлусня’ (ТСБМ). Рус. ложь, укр. лжа, польск. łeż, уст. і дыял. łga, в.-луж. łža, н.-луж. łdža, чэш., славац. lež, славен. laž, серб.-харв. ла̑ж, балг. лъжа́, макед. лага, ст.-слав., ст.-рус. лъжь, лъжа, ст.-бел. лож, лжя. І‑ мае пратэтычны характар. Прасл. *lъgja ўтворана ад дзеяслова *lъgati (гл. ілгаць) з суф. ‑j‑a.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)