кіслата́, -ы́, ДМ -лаце́, ж.

1. гл. кіслы.

2. мн. кісло́ты, -ло́т. Хімічнае злучэнне, якое змяшчае вадарод, здольны замяшчацца металам пры ўтварэнні солей.

Азотная к.

Саляная к.

|| прым. кісло́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэлесці́н, ‑у, м.

Бясколерны ці шэра-блакітны мінерал з класа сульфатаў; серна-кіслы стронцый.

[Ад лац. caelesits — нябесны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vinegary [ˈvɪnɪgəri] adj.

1. во́цатны; кі́слы; це́рпкі; во́стры

2. рэ́зкі, з’е́длівы; з ке́пскім хара́ктарам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

vinegary

[ˈvɪnɪgəri]

adj.

во́цатны; кі́слы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кіслава́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Трохі кіслы. Кіславаты вінаград.

2. перан. Які выражае незадаволенасць. Кіславатая ўсмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шчалачаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад вышчалачыць.

2. у знач. прым. Спец. Кіслы. Вышчалачаныя глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закі́слы, ‑ая, ‑ае.

1. Які закіс, зрабіўся кіслым. Закіслы булён.

2. Разм. Занадта кіслы. Боршч атрымаўся закіслы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

acetous

[ˈæsətəs]

adj.

1) во́цатны

2) кі́слы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ква́шаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад квасіць.

2. у знач. прым. Атрыманы ў выніку квашання; кіслы. Квашанае малако. Квашаная капуста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упі́ць, уп’ю, уп’еш, уп’е; уп’ём, уп’яце; зак., што (пераважна з адмоўем «не»).

Змагчы выпіць што‑н. Квас такі кіслы, што не ўпіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)