◎ Пуце́ль ’кісель на малацэ’ (жлоб., Мат. Гом.). Няясна, канец слова нагадвае кісель.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цэд, ‑у, М ‑дзе, м.

Працэджаны раствор аўсянай мукі, з якога вараць кісель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

thickened

[ˈӨɪkənd]

adj.

1) згу́шчаны

2) згусьце́лы, загусьце́лы (кісе́ль)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

жур м (аўсяны кісель) Háferschleim m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прые́сціся, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́сца; зак.

1. Надакучыць ад частага ўжывання, аднастайнасці (пра ежу).

Штодзённы кісель ужо прыеўся.

2. перан. Страціць цікавасць для каго-н.

Яго анекдоты ўжо ўсім прыеліся.

|| незак. прыяда́цца, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

згусце́ць сов., прям., перен. сгусти́ться;

кісе́ль ~це́ў — кисе́ль сгусти́лся;

це́мра ~сце́ла — тьма сгусти́лась

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэве́невы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэвеню, уласцівы яму. Рэвеневы ліст. Рэвеневы пах. // Прыгатаваны з рэвеню. Рэвеневы кісель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саладзі́ць, -ладжу́, -ло́дзіш, -ло́дзіць; -ло́джаны; зак., што.

1. Рабіць салодкім.

С. чай.

С. кісель.

2. Прарошчваць зерне для атрымання соладу.

С. ячмень.

|| зак. пасаладзі́ць, -ладжу́, -ло́дзіш, -ло́дзіць; -ло́джаны (да 1 знач.) і засаладзі́ць, -ладжу́, -ло́дзіш, -ло́дзіць; -ло́джаны (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ашчалача́ць ’пусціць ваду з сябе (пра кісель, кашу)’ (КСП). Ад шчолак ’вадкае ў страве’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жура́ ’цура’ (Шат.), ’кісель’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. пск. жура ’нешта кіслае’. Гл. жур.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)