karcz

м. пень, корч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

карча́к, ‑а, м.

Абл. Тое, што і корч (у 1 знач.). Міхаль спаткнуўся аб карчак. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карча́к 1. Гл. корч.

Карча́к 2 ’дужы, каржакаваты чалавек’ (Жыв. сл.), да корч. Метафарычны перанос значэння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каржа́к м разм (корч) ein stämmiger Baum; Baum mit stárken Wúrzeln

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

dziadyga

м. пагард. стары корч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Карчане́ць ’моцна азябшы, траціць адчуванне’ (ТСБМ, Чорны) («зрабіцца як корч, як пень»), параўн. дубець у тым жа значэнні. Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карчу́к, ‑а, м.

Абл. Невялікі корч. Мацей падняўся з карчука і моўчкі пайшоў у бок дарогі. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скарчэ́ць ‘скарчанець’ (Шат.). Да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчы́сты ’кусцісты’ (Янк. III), да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прастарча́ка ’корч, карчажына’ (Ян.). Гл. патырчака, старчакол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)