капіта́льны, -ая, -ае.

Грунтоўны, асноўны, карэнны, вельмі важны.

Капітальнае даследаванне.

○

Капітальная сцяна — асноўная сцяна, якая служыць апорай для даху.

Капітальныя ўкладанні (спец.) — тое, што і капіталаўкладанне.

|| наз. капіта́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

molar

[ˈmoʊlər]

1.

n.

карэ́нны або́ ку́тні зуб

2.

adj.

прыстасава́ны для расьціра́ньня; карэ́нны (пра зуб)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

native-born

[,neɪtɪvˈbɔrn]

adj.

прыро́дны, ро́дам зь яко́е-н. мясцо́васьці, кра́ю, карэ́нны

a native-born Canadian — карэ́нны кана́дзец

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

autochthonous

[ɔˈtɑ:kӨənəs]

adj.

аўтахто́нны; мясцо́вы, першапача́тны, карэ́нны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рэвалю́цыя, ‑і, ж.

1. Карэнны пераварот у жыцці грамадства, які заключаецца ў насільным звяржэнні старога грамадскага ладу і ўстанаўленні новага, прагрэсіўнага грамадскага ладу. Буржуазная рэвалюцыя. Вялікая Кастрычніцкая сацыялістычная рэвалюцыя.

2. Карэнны пераварот, карэнныя змены ў якой‑н. галіне (навуцы, тэхніцы, мастацтве), якія прыводзяць да абнаўлення, удасканалення чаго‑н. Культурная рэвалюцыя. Тэхнічная рэвалюцыя. □ Аўтаматы сістэмы Чарвені для набіўкі запалкавых карабкоў зрабілі цэлую рэвалюцыю на камбінаце. «Беларусь».

[Ад лац. revolutio — пераварот.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

úreigen

a спрадве́чны, карэ́нны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

úreigentümlich

a старада́ўні, карэ́нны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

originär

a спрадве́чны, карэ́нны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

rdzenny

1. стрыжнёвы;

2. грам. каранёвы;

3. карэнны; сапраўдны; праўдзівы;

rdzenny mieszkaniec — карэнны жыхар, аўтахтон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

cockney [ˈkɒkni] n.

1. ко́кні, карэ́нны жыха́р усхо́дняй ча́сткі Ло́ндана

2. ко́кні (сацыяльны лонданскі дыялект)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)