брам-стэ́ньга, ‑і, ДМ ‑ньзе, ж.

Верхняя частка мачты на караблі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каю́т-кампа́нія ж. марск. Spéiseraum m -(e)s, -räume (на пасажырскім караблі); Offizíersmesse f -, -n, Mésse f (на баявым караблі)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бортжурна́л, ‑а, м.

Журнал, які вядзецца ў час палёту на самалёце, касмічным караблі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марапла́ванне, ‑я, н.

Плаванне на судне па моры; майстэрства вадзіць караблі. Развіццё мараплавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бо́цман, ‑а, м.

Званне малодшага (старшынскага) каманднага саставу на караблі. // Асоба, якая мае такое званне.

[Гал. bootsman — начальнік над матросамі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трап,

лесвіца на караблі; спец. лесвіца.

т. 15, с. 515

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ку́брык ’жыллёвае памяшканне на караблі для каманды’ (ТСБМ). Запазычанне праз рус. кубрик з гал. koebrug ’ніжняя палуба’ (Фасмер, 2, 396–397).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бліндзі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Уст. Дадаткова ўмацаваць (умацоўваць) ваенныя збудаванні, караблі і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карабе́льшчык, ‑а, м.

1. Уст. Уладальнік карабля. // Той, хто плавае на караблі.

2. Разм. Тое, што і караблебудаўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купе́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да купца (у 1 знач.), купецтва, належыць ім. Купецкі тавар. Купецкія караблі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)