перасадка маладых агароднінных, пладовых, дэкаратыўных і некаторых тэхнічных раслін для паляпшэння ўмоў іх росту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Прыко́л ’паля, кол, убітыя ў зямлю (для прычалу, для прывязвання жывёлы і пад.)’ (ТСБМ, ТС), прыка́л ’тс’ (Ян.). Няясна. У якасці дэрывацыйнай крыніцы прапануецца прыкало́ць, гл. калоць (ССБМ, 281), што наўрад ці адпавядае семантычнаму развіццю. Магчыма, да кол (гл.) ці ад калаці́ць (гл.). Параўн. ст.-рус.приколъкъ ’калы, убітыя ў дно для ўмацавання рыбалоўных сетак, закол, забой’ (Сразн.), рус.дыял.прико́л ’калок, убіты ў дно ракі для затрымання сеткі ў неабходным становішчы падчас рыбнай лоўлі’; ’рыбалоўны закол’, укр.при́кол ’невялікі калок, убіты ў зямлю’, при́кі́лок ’калок’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кляпе́нь ’палачка для віцця аборак, вяровак’ (Мат. Гом., З нар. сл.). Рус.клепень ’клін, калок’. Да кляп (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Па́цебнік, пацібнік ’дровы з тонкага лесу, не таўсцей, як калок’ (КЭС, лаг.), слаўг.по́цябнік ’драбналессе’ (Яшк.). Да пацепнік (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Наворысты ’пахілены (пра дрэва)’ (лельч., Нар. лекс.), ’пахілы, нахілены (пра дрэва)’ (ТС). Відаць, належыць да вялікай групы слоў з коранем ‑ver‑j‑vor‑, якія абазначаюць розныя жэрдкі, рычагі, загароды і пад., параўн. палес.вор ’плот у дзве ці тры жэрдкі’, укр.ворина ’калок у частаколе’, забора ’калок, якім закрываюць вароты’, славен.navor ’рычаг’ і інш., усе да *verati ’ўсоўваць’. Гл. вор2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
канавя́зьж
1. (калок) Pikéttpfahl m -(e)s, -pfähle;
2. (вяроўка) Fúßstrick m -(e)s, -e (fürfreiweidendePferde)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
дачаса́ць1, ‑чашу, ‑чэшаш, ‑чэша; зак., што.
Скончыць часанне 1, расчэсванне (пра лён, воўну і пад.). Жанчыны дачасалі лён.
дачаса́ць2, ‑чашу, ‑чэшаш, ‑чэша; зак., што.
Скончыць часанне 2, абчэсванне (пра дрэва, камень і пад.). Дачасаць бервяно. □ Максім дачасаў калок, кінуў яго пад плот, абабіў шапкаю спераду штаны, на якія начаплялася трэсак.Капыловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
усчапі́ць, ‑чаплю, ‑чэпіш, ‑чэпіць; зак.што.
1. Павесіць, начапіць. Усчапіць стрэльбу на плячо. □ Пабарабаніў [Мароз] пальцамі, па стале, падышоў да [вешалкі], усчапіў на калок казакін, ускінуў хромавую кубанку.Лобан.
2. Надзець на сябе або на каго‑н. вопратку. [Хлор:] — Хто ж Рыгор з сябе? Лапатнік, балагол, галадранец. Ну, усчапіў капялюш, дык ужо, думаеш, і паніч.Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ По́люх ’ручка касы’ (ДАБМ). Узыходзіць да паток, якое з палюк (гл.). Параўн. рус.пачец ’ручка касы; ручка вясла; драўляны брусок; калок’. Да палёг! (гл.)