універсітэ́цкі в разн. знач. университе́тский;

у. стату́т — университе́тский уста́в;

у. дыпло́м — университе́тский дипло́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

wyróżnienie

wyróżnie|nie

н.

1. адрозненне;

2. дыплом, узнагарода, адзначэнне, адзнака;

jury przyznało pięć ~ń — журы прысудзіла пяць дыпломаў;

dyplom z ~m — дыплом з адзнакай; чырвоны дыплом

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

qualification [ˌkwɒlɪfɪˈkeɪʃn] n.

1. кваліфіка́цыя; падрыхтава́насць, прыго́днасць (да чаго-н.); во́пыт рабо́ты;

Eva has excellent academic qualifications, but no work experience. Eва мае добрую акадэмічную падрыхтоўку, але не мае вопыту работы.

2. дыпло́м; атэста́т; пасве́дчанне; ступе́нь;

a medical qualification медыцы́нскі дыпло́м

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыплама́нт

(ад дыплом)

1) студэнт, які выконвае дыпломную работу;

2) удзельнік конкурсу, узнагароджаны дыпломам 2.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

nostryfikować

зак. настрыфікаваць; узаконіць, прыняць (замежны дыплом, вучоную ступень)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

diploma [dɪˈpləʊmə] n.

1. дыпло́м

2. BrE курс навуча́ння ў кале́джы або́ ўніверсітэ́це;

take a diploma in прахо́дзіць курс навуча́ння па (прадмеце)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адзна́ка, ✂, ж.

  1. Знак, метка, след, якія паказваюць на што-н.

    • А. на карце.
    • А. ў дакументах.

  2. Прыкмета, акалічнасць, па якіх можна вызначыць што-н.

    • Па ўсіх адзнаках ураджай будзе добры.

  3. Рыса, якой асоба ці прадмет адрозніваюцца ад іншых асоб ці прадметаў.

    • Індывідуальная а. птушкі.

  4. Абазначэнне ацэнкі ведаў і паводзін навучэнцаў.

    • Атрымаць выдатную адзнаку.

  5. Ганаровы знак, ордэн, медаль і пад.

    • Дыплом з адзнакай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

імаве́рнасць, ‑і, ж.

Аб’ектыўная магчымасць ажыццяўлення чаго‑н., ступень ажыццявімасці. Імавернасць падзей. // Ступень абгрунтаванасці, упэўненасці ў праўдападобнасці або ажыццявімасці чаго‑н.; верагоднасць, дапушчальнасць. Такое дапушчэнне набывае тым большую імавернасць, што дыплом доктара медыцыны Скарына атрымаў у Італіі і мог быць таму прынят у Празе пазней за італьянскага батаніка. Алексютовіч.

•••

Тэорыя імавернасцей гл. тэорыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уручы́ць, уручу, уручыш, уручыць; зак., каго-што, каму-чаму.

Перадаць з рук у рукі, аддаць асабіста каму‑н. Уручыць пісьмо. Уручыць тэлеграму. Уручыць дыплом. □ [Пісар:] — Прабачайце, Андрэй Пятровіч, што патурбаваў вас: я павінен уручыць вам пакет, бо мне прадпісана аддаць яго пад распіску. Колас. / Пра медалі, ордэны. Перад вечарам генерал уручыў узнагароды. Мележ. // перан. Даверыць. Нам Радзіма ўручыла скаткі, Аўтаматы і спакой граніц. Бураўкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абарані́ць, ✂; зак.

  1. Адбіць напад ворага, не даць у крыўду каго-н.

    • А. Радзіму.

  2. Засцерагчы ад шкоднага дзеяння каго-,чаго-н.

    • А. сады ад вусеня.

  3. Адстаяць чые-н. інтарэсы, правы, погляды.

    • А. прынцып дэмакратызму.

◊

  • Абараніць дысертацыю (праект, дыплом) — публічна, на пасяджэнні вучонага савета або перад спецыяльнай камісіяй адстаяць палажэнні сваёй дысертацыі, праекта, дыплома.

|| незак. абараняць, ✂.

|| звар. абараніцца, ✂.

|| незак. абараняцца, ✂.

|| наз. абарона, ✂.

  • А. Радзімы.
  • А. дысертацыі.
  • Міжнародны дзень абароны дзяцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)