падымі́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., чым і без дап.

Дыміць некаторы час. Дзядзька Ігналь адчыніў акно, узяў люльку, падыміў крыху і зноў сеў на крэсла. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пытлёўка, ‑і, ДМ ‑лёўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пытляваць.

2. Разм. Тое, што і пытляванка. [Мельнік] Дыміць самакруткай, З дзядзькамі гамоніць, Пытлёўкі бялюткай Зачэрпне далонню... Прануза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Лахады́м ’гуляка’ (гом., Мат. Гом.). Да лахаць і дыміць (гл.); утворана шляхам словаскладання (як куродым).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

курады́міць (дыміць) rúßen vi; qúalmen vi, bláken vi;

ля́мпа курады́міць die Lámpe quálmt [blakt]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

páffen

vi разм. дымі́ць, пуска́ць дым, куры́ць, палі́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дымлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які дыміцца, дыміць, вылучае многа дыму. Дымлівыя коміны фабрык і заводаў. □ Адкінуў агарак дымлівы, Нагой прытаптаў. Калачынскі. // Ахутаны дымнай. Там у жытах дымлівыя палі, Дзяўчаты песням там ахвочы. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курэ́ць

1. (дыміць) rúßen vi, quálmen vi;

2. (падымацца слупам) áufwirbeln vi (пра пыл)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

dámpfen

1.

vi выпуска́ць па́ру; дымі́ць

die Nébel ~ — падыма́ецца тума́н

der Vulkán dampft — вулка́н ку́рыцца

2.

vt дымі́ць (люлькай, цыгарэтай)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kopcić

незак.

1. курэць (пра лямпу);

2. дыміць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

schmáuchen

vt

1) абку́рваць (пчол)

2) дымі́ць (папяросай і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)