Аддрэ́нчыць ’аддрукаваць’ (Шат.). Відаць, кантамінацыя дрэнчыць (< польск. dręczyć ’мучыць, дакучаць, ціснуць’) і друкаваць (< польск. drukować).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

друкава́цца несов.

1. (издавать свои произведения) печа́таться;

2. страд. печа́таться; см. друкава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мура́, ‑ы, ж.

Разм. Што‑н. няважнае, пустое; бязглуздзіца, глупства. [Сямён Парфёнавіч:] — Ты што, лічыш, што гэтую муру можна друкаваць? Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

type​2 [taɪp] v.

1. друкава́ць, піса́ць на машы́нцы

2. групава́ць, класіфікава́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ábdrucken

vt (ад)друкава́ць, перадрукава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

spacing [ˈspeɪsɪŋ] n. інтэрва́л, адле́гласць;

type with double spacing друкава́ць праз два інтэрва́лы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

плюсава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; незак., што.

Спец. Насычаць (тканіну) асобым хімічным растворам перад тым, як фарбаваць яе або друкаваць малюнак на ёй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літахрамі́раваць

(ад літа- + гр. chroma = фарба)

друкаваць літаграфскім спосабам у фарбах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

публікава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; незак., што.

Аб’яўляць для агульнага ведама праз друк. Публікаваць адозвы. Публікаваць матэрыялы з’езда. // Друкаваць, выдаваць якія‑н. творы. Публікаваць раман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ábtippen

vt друкава́ць, перадруко́ўваць на машы́нцы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)