неапла́тны, -ая, -ае.

1. Які не можа быць аплачаны.

Н. рахунак.

2. перан. Вельмі значны, большы за любую ўзнагароду.

Н. доўг.

|| наз. неапла́тнасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

даўжні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Той, хто ўзяў у доўг, пазычыў у каго-н.

Жыве нядрэнна сам і мае многіх даўжнікоў.

|| ж. даўжні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

даспагна́ць, ‑спаганю, ‑спагоніш, ‑спагоніць; зак., што.

Спагнаць тое, што засталося неспагнаным. Даспагнаць доўг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пазы́чыць ’даць каму-н. што-н. у доўг; узяць у каго-н. што-н. у доўг, на час’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Яруш., Шпіл., Мядзв., Бессон., Шат.), позы́чыць (ТС). Рус. зах. позы́чить ’тс’, ст.-рус. позычити (XIV ст.). З польск. pożyczyć ’браць, даваць у доўг’ ад pożytek ’карысць, выгада’ (Фасмер, 3, 304). Адносна ‑з‑ гл. зычыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

завінава́ціцца, ‑вачуся, ‑вацішся, ‑ваціцца; зак., каму.

Разм. Узяць у доўг (у 1 знач.), стаць даўжніком.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́плаціць, -плачу, -плаціш, -плаціць; -плачаны; зак., што.

Выдаць плату, поўнасцю заплаціць.

В. доўг.

|| незак. выпла́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. вы́плата, -ы, ДМ -плаце, ж.; прым. выплатны́, -а́я, -о́е.

Выплатная ведамасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

распазы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Раздаць у доўг (усё або значную частку). Распазычыць грошы суседзям.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Schúldigkeit

f - абавя́зак, доўг

séine (Pflicht und) ~ tun* — вы́канаць свой доўг [абавя́зак]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Stáatsschulden

pl дзяржа́ўны доўг

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

крэды́т

(ням. Kredit, ад лац. creditum = доўг)

1) выдача ў доўг грошай або тавараў з растэрміноўкай выплаты;

2) грашовая сума, выдзеленая дзяржавай для пэўнай мэты (напр. к. на жыллёвае будаўніцтва).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)