Verbum

рык, -у, м.

Моцны працяглы роў (хатніх жывёл); дзікі роў, злоснае рыканне (лясных жывёл).

Р. каровы.

Ільвіны р.

тур², -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Вымерлы дзікі бык, продак буйной рагатай жывёлы.

2. Горны каўказскі казёл.

не́мы, -ая, -ае.

Жудасны, страшэнны, дзікі, роспачны.

Н. крык.

◊

Немым голасам (разм.) — вельмі моцна, што ёсць сілы (крычаць, плакаць).

тарпа́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Дзікі маларослы конь бурай масці, які вадзіўся ў стэпах Усходняй Еўропы і Азіі.

зе́бра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Дзікі афрыканскі конь з паласатай (чорнай і светлажоўтай) афарбоўкай поўсці.

|| прым. зе́бравы, -ая, -ае.

пазрыва́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Зрыць што-н. у многіх месцах, зрыць усё, многае.

Дзікі пазрывалі ўсё поле.

панарыва́ць³, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., чаго.

Нарыць чаго-н. у вялікай колькасці або ў многіх месцах.

Дзікі панарывалі зямлі.

дзікава́ты, -ая, -ае.

Трохі дзікі (у 2 і 5 знач.).

Характар у старога быў пануры, д.

Дзікавата (прысл.) паводзіць сябе.

|| наз. дзікава́тасць, -і, ж.