noble​1 [ˈnəʊbl] n.

1. арыстакра́т

2. hist. дварані́н

3. тытулава́ная асо́ба, пэр (у Англіі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Édelmann

m -s, -leute дварані́н, шэ́цхціц

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

nobleman [ˈnəʊblmən] n. (pl. -men)

1. арыстакра́т

2. hist. дварані́н

3. тытулава́ная асо́ба; пэр (у Англіі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Паме́шчык ’землеўладальнік, звычайна дваранін, пан’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ). З рус. поме́щик (Крукоўскі, Уплыў, 74), дзе з’яўляецца дэрыватам ад поместье (гл.) (Фасмер, 3, 323).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

boyar

[boʊˈjɑ:r]

n.

бая́рын -а m., pl. бая́ры, радаві́ты дварані́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

паме́шчык, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі, а таксама ў краінах, дзе існуе прыватная ўласнасць на зямлю, — землеўладальнік, звычайна дваранін, пан (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апры́чнік, ‑а, м.

Служылы дваранін, які ў час даравання Івана IV знаходзіўся ў радах апрычніны (у 2 знач.). // перан. Пагард. Аб царскім паліцэйскім, жандару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nobleman

[ˈnoʊbəlmən]

n., pl. -men

шля́хціц, дварані́н -а m., чалаве́к высо́кага ра́нгу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ádlige

m, f -n, -n дварані́н, двара́нка; шэ́цхціч, шляхця́нка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

шля́хціц, ‑а, м.

Гіст. Польскі дробнапамесны дваранін. Глынскі быў шляхціц і хоць чым-небудзь імкнуўся адрознівацца ад простага мужыка. Колас. Зямля на Павеках была прададзена багатаму шляхціцу, які шмат гадоў арандаваў княжацкі маёнтак. Чарот.

[Польск. szlachcic.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)