Валасны́ ’які мае дачыненне да воласці’ (КТС). Да воласць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

замяша́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. Ублытацца ў што-н., мець дачыненне да чаго-н. (заганнага, непрыемнага).

З. ў непрыемную гісторыю.

2. Загубіцца сярод народу.

З. ў натоўпе.

|| незак. заме́швацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вясе́льны ’які мае дачыненне да вяселля’ (Нас., КТС, БРС, Мал., віл., З нар. сл.). Утворана пры дапамозе суф. ‑н‑ы (< ьnъ) ад вясе́лле (гл.).

Вя́сельны ’які мае дачыненне да вя́сла, зроблены з вясла’. Утворана ад вя́сла (гл.) і суф. ‑н‑ы (< ьnъ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Betr.

= Betreff – дачыненне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

заво́чны, -ая, -ае.

1. Які адбываецца пры адсутнасці таго, хто мае дачыненне да справы.

Завочнае знаёмства.

2. Звязаны з навучаннем без пастаяннага наведвання лекцый, шляхам самастойнага вывучэння прадметаў.

Завочнае аддзяленне педагагічнага ўніверсітэта.

Завочнае навучанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

managerial [ˌmænəˈdʒɪəriəl] adj. (які мае дачыненне да працы менеджара) кіраўні́чы, адміністраты́ўны; арганізацы́йны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прычы́ннасць, -і, ж.

1. Датычнасць, дачыненне да чаго-н.

Мець п. да справы.

2. У філасофіі: узаемная сувязь з’яў, ва ўзнікненні і развіцці якіх адна служыць прычынай чаго-н., а другая — вынікам, адна параджаецца другой.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

соприча́стность ж. прынале́жнасць, -ці ж., дачыне́нне, -ння ср., даты́чнасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тэкі́нскі — назва пароды белых курэй (ТС). З рус. теки́нский ‘які мае дачыненне да тэкінцаў’ (тэкінцы — туркменская этнічная група).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

артыкуляцы́йны

(ад артыкуляцыя)

які мае дачыненне да артыкуляцыі

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)