прэзентава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е: -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што і каму (уст., цяпер разм., жарт.).

Даць (даваць) у прэзент, падараваць (дараваць).

Я вам прэзентую сваю кнігу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзяці́нства, -а, н.

1. Дзіцячая пара; дзіцячыя гады.

Шчаслівае д.

Яго д. прайшло ў вёсцы.

2. Па-дзіцячаму легкадумныя паводзіны, учынкі.

Яму не маглі дараваць гэтага д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ниспосла́ть сов., книжн., уст. пасла́ць; (даровать) дарава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ниспосыла́ть несов., книжн., уст. пасыла́ць; (даровать) дарава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе.

Зак. да дараваць (у 1, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакая́нны, -ая, -ае (кніжн.).

Які ўтрымлівае ў сабе пакаянне; вінаваты.

П. выгляд.

Пакаяннае пісьмо.

Напісаць пакаянную (наз.).

◊

Пакаяннай галавы меч не сячэ (прыказка) — таму, хто прызнаў сваю віну, трэба дараваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Прабача́ць ’дараваць, знімаць віну за што-небудзь’ (ТСБМ, Шпіл., Гарэц., Янк. 2; Нас., Шат., Касп.). З польск. przebaczać ’тс’ < baczyć ’бачыць’. Значэнне ’дараваць’ узнікла на аснове першаснага ’прапусціць, недагледзець’ (Брукнер, 10).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

извиня́ть несов. выбача́ць, прабача́ць; дарава́ць (каму што, за што);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ми́ловать несов., уст. мі́лаваць (каго, што); (прощать) дарава́ць (каму).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

forgive

[fərˈgɪv]

v., -gave, -given, -giving

1) прабача́ць

2) дарава́ць (доўг), памі́лаваць

to forgive sins — адпушча́ць, дарава́ць грахі́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)