сало́н м., в разн. знач. сало́н;

да́мскі (жано́чы) с. цыру́льні — да́мский (же́нский) сало́н парикма́херской;

літарату́рны с. — литерату́рный сало́н;

с. па про́дажы абу́тку — сало́н по прода́же о́буви;

○ с.-ваго́н — сало́н-ваго́н;

с.-магазі́н — сало́н-магази́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сало́н ​1, ‑а, м.

1. Парадная гасціная або зала для прыёму гасцей у арыстакратычным доме. // Камфартабельна абсталяванае памяшканне для пасажыраў па параходзе, у поездзе, а таксама агульная гасціная ў атэлі, гасцініцы і пад. У музыкальным салоне На цеплаходзе «Латвія» Сабраліся пасажыры — Вандроўнікі знатныя. Калачынскі.

2. Літаратурны або грамадска-палітычны гурток з вядомых асоб арыстакратычнага асяроддзя, якія пастаянна збіраліся ў прыватным доме. Міцкевіч быў у салоне Саламеі Бэкю, прысвяціў гаспадыні верш і прыхільна адгукнуўся аб паэтычных практыкаваннях яе сына. Лужанін.

3. Зала для дэманстрацыі і продажу прадметаў гандлю. Салон жаночага адзення. Салон абутку. // Магазін мастацкіх вырабаў і твораў мастацтва. Разоў з пяць абышла.. [Муза Сымонаўна] салон, аднак усе карціны здаваліся ёй не такімі, якую б хацеў мець у сваім кабінеце Пятро Іванавіч. Арабей.

4. Памяшканне для пасажыраў у аўтобусе, тралейбусе і пад. У салоне самалёта было прасторна і светла. Хадкевіч.

5. Зала, памяшканне спецыяльнага прызначэння. Дамскі салон-цырульня.

•••

Салон-вагон — пасажырскі вагон, у адной палавіне якога размешчаны купэ, а ў другой — агульная зала для пасажыраў.

[Фр. salon.]

сало́н ​2,

гл. салоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касцю́м м Kostüm n -s, -e (жаночы); Ánzug m -(e)s, -züge (мужчынскі); Tracht f -, -en, Vólkstracht f (строй); (камплект з штаноў і камізэлькі) Hósenanzug m; (камплект з жакета і спадніцы) Jáckenkleid n -(e)s, -er;

да́мскі касцю́м, пашы́ты на зака́з Schnéiderkostüm n, máßgeschneidertes Kostüm;

мужчы́нскі касцю́м, пашы́ты на зака́з Máßanzug m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

habit

I [ˈhæbɪt]

n.

1) звы́чка, прывы́чка f., звы́чай -ю m.

the habit of smoking — звы́чка куры́ць

2) Biol. спо́саб ро́сту й разьвіцьця́ жывёліны ці расьлі́ны

a plant of trailing habit — сьце́лістая расьлі́на

II [ˈhæbɪt]

1.

n.

а) мана́ская ра́са

to take the habit — пастры́гчыся ў мана́хі, мана́шкі

б) амазо́нка (да́мскі гарніту́р для язды́ на ко́нях)

в) Archaic адзе́ньне n., убо́р -у m.

2.

v.t.

апрана́ць, адзява́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)