пагусці́, ‑гуду, ‑гудзелі, ‑гудзе; ‑гудзём, ‑гудзяце; пр. пагуў, ‑гула, ‑гуло; заг. пагудзі; зак.

Гусці некаторы час. Пагуў параходны гудок і сціх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

toot

[tu:t]

1.

n.

сьвісто́к, гудо́к -ка́ m.

2.

v.i.

гудзе́ць, трубі́ць; сьвіста́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

быстрахо́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае вялікую хуткасць руху. Быстраходны камбайн. Быстраходнае судна. □ Гучна прагуў На заводзе гудок, Хлопец спыніў Быстраходны станок. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загусці́ сов., в разн. знач. загуде́ть; (начать жужжать) зажужжа́ть;

ра́птам не́дзе загу́ў гудо́к — вдруг где́-то загуде́л гудо́к;

у сусе́днім пако́і загулі́ галасы́ — в сосе́дней ко́мнате загуде́ли голоса́;

пад сто́ллю загулі́ му́хі — под потолко́м зажужжа́ли (загуде́ли) му́хи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цеплаво́з, ‑а, м.

Лакаматыў, які прыводзіцца ў дзеянне рухавіком унутранага згарання. На змену паравозам ідуць электравозы і цеплавозы. «Беларусь». Нізкі, сіплы гудок цеплавоза скалануў паветра. Радкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

груката́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. грукатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Неўзабаве здалёк дайшоў гудок паравоза, а потым усё бліжэй чулася грукатанне вагонных колаў. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кла́ксан, ‑а, м.

Механічны сігнальны гудок трактара, аўтамабіля і інш. Жарыкаў не пераставаў сігналіць; клаксан яго машыны падаваў такія трывожныя гудкі, што можна было падумаць — здарылася няшчасце. Асіпенка.

[Англ. klaxon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Siréne

f -, -n

1) міфал. Сірэ́на, спаку́сніца

2) сірэ́на, сігна́л, гудо́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

húpen

vi дава́ць гудо́к, гудзе́ць, сігна́ліць

ein Áuto hupt — аўтамашы́на сігна́ліць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

басаві́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Нізкі па гуку, з характэрным для баса тэмбрам. Пры кожным трапным сказе ці выслоўі сам [рэдактар] смяяўся паважным басавітым смехам. Колас. Моцны, басавіты гудок прагучаў над ракой. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)