nadgryzać

незак.

1. надкусваць; грызці;

2. раз’ядаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Кры́зкі ’махры’ (Жд. 3). Магчыма, ад грызні да грызці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

knúspern

vt хру́мстаць (чым-н.), гры́зці (што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рэ́па, ‑ы, ж.

1. Агародная караняплодная двухгадовая расліна сямейства крыжакветных.

2. зб. Караняплоды гэтай расліны белага ці жоўтага колеру, прыдатныя для ежы.

•••

Хоць рэпу сёй гл. сеяць.

Як рэпу грызе гл. грызці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Грызь ’грыжа, пухліна’ (Касп.). Да гры́зці (гл.); параўн. адносна семантыкі гры́жа 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скубці, грызці, шчыпаць

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

папагры́зці, ‑зу, ‑зеш, ‑зе; ‑зём, ‑зяце; зак., каго-што і чаго.

Разм. Грызці доўга, неаднаразова; пагрызці многа чаго‑н. Шмат я выходзіў бароў, Горкіх папагрыз асінак І таму сярод звяроў Самы дужы стаў асілак. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прагры́зці, ‑грызу, ‑грызеш, ‑грызе; пр. прагрыз, ‑ла; заг. прагрызі; зак., што.

1. Грызучы, зрабіць дзірку. Мядзведзіца прагрызла ўначы драўляную падлогу, зрабіла падкоп і ўцякла ў пушчу. В. Вольскі.

2. і без дап. Грызці некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

угрыза́ть несов.

1. (разгрызать) прост. угрыза́ць;

2. перен., уст. му́чыць, гры́зці;

со́весть угрыза́ет сумле́нне му́чыць (грызе́).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Loro mandendo discit canis corium universum mandere

Грызучы рамень, сабака вучыцца грызці ўсю шкуру.

Грызя ремень, собака учится грызть всю шкуру.

Гл.: Parva...

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)